هنگامی که ارتش امپراتوری ژاپن (IJA) در شبه جزیره لیائودانگ فرود آمد، ژنرال ژاپنی اویاما ایوائو نیروهای خود را تقسیم کرد.ارتش سوم IJA تحت فرماندهی ژنرال نوگی مارسوکه مأموریت یافت تا به پایگاه دریایی روسیه در پورت آرتور در جنوب حمله کند، در حالی که ارتش 1 IJA، ارتش 2 IJA و ارتش 4 IJA در شهر Liaoyang همگرا می شوند.ژنرال روس آلکسی کوروپاتکین قصد داشت با یک سری عقب نشینی های برنامه ریزی شده با پیشروی ژاپن مقابله کند و قصد داشت سرزمینی را برای مدت زمان لازم برای رسیدن ذخایر کافی از روسیه مبادله کند تا به او برتری عددی قاطع بر ژاپنی ها بدهد.با این حال، این استراتژی به نفع نایب السلطنه روسیه یوگنی ایوانوویچ آلکسیف نبود، که برای موضع تهاجمی تر و پیروزی سریع بر ژاپن تلاش می کرد.هر دو طرف لیائوانگ را مکانی مناسب برای نبردی سرنوشت ساز می دانستند که نتیجه جنگ را تعیین می کرد.نبرد در 25 اوت با رگبار توپخانه ژاپنی آغاز شد و به دنبال آن پیشروی لشگر گارد امپراتوری ژاپن به فرماندهی ژنرال هاسگاوا یوشیمیچی علیه جناح راست سپاه 3 ارتش سیبری انجام شد.این حمله توسط روسها تحت فرماندهی ژنرال بیلدرلینگ عمدتاً به دلیل وزن برتر توپخانه روسی شکست خورد و ژاپنی ها بیش از هزار قربانی گرفتند.در شب 25 اوت، لشکر 2 IJA و لشگر 12 IJA به فرماندهی سرلشکر ماتسوناگا ماساتوشی با سپاه دهم ارتش سیبری در شرق لیائوانگ درگیر شدند.درگیری‌های شدید شبانه در اطراف دامنه‌های کوهی به نام «پیکو» روی داد که تا شامگاه ۲۶ اوت به دست ژاپنی‌ها افتاد.کوروپاتین دستور عقب نشینی را در پوشش باران شدید و مه، به بیرونی ترین خط دفاعی اطراف لیائوانگ داد که با ذخایر خود تقویت کرده بود.همچنین در 26 اوت، پیشروی ارتش 2 IJA و ارتش 4 IJA ژنرال روسی Zarubaev در مقابل دورترین خط دفاعی به سمت جنوب متوقف شد.با این حال، در 27 اوت، با شگفتی ژاپنی ها و تعجب فرماندهانش، کوروپاتکین دستور ضد حمله را صادر نکرد، بلکه دستور داد که محدوده دفاع بیرونی رها شود و تمام نیروهای روسیه باید به خط دفاعی دوم عقب نشینی کنند. .این خط تقریباً در 7 مایلی (11 کیلومتری) جنوب لیائوانگ قرار داشت و شامل چندین تپه کوچک بود که به شدت مستحکم شده بودند، به ویژه تپه ای با ارتفاع 210 متر که توسط روس ها به عنوان "Cairn Hill" شناخته می شد.خطوط کوتاه‌تر برای روس‌ها راحت‌تر دفاع می‌کردند، اما در برنامه‌های اویاما برای محاصره و نابود کردن ارتش منچوری روسیه نقش داشتند.اویاما به کوروکی دستور داد که به شمال برود، جایی که او خط راه آهن و مسیر فرار روسیه را قطع کرد، در حالی که به اوکو و نوزو دستور داده شد برای حمله مستقیم به جنوب آماده شوند.مرحله بعدی نبرد در 30 اوت با حمله مجدد ژاپن به تمام جبهه ها آغاز شد.با این حال، دوباره به دلیل توپخانه برتر و استحکامات گسترده آنها، روسها حملات 30 و 31 اوت را دفع کردند و خسارات قابل توجهی به ژاپنی ها وارد کردند.کوروپاتکین در برابر حیرت ژنرال هایش، اجازه ضدحمله را نمی داد.کوروپاتکین به بزرگ‌نمایی تعداد نیروهای مهاجم ادامه داد و حاضر نشد نیروهای ذخیره خود را به نبرد اختصاص دهد.در 1 سپتامبر، ارتش دوم ژاپن تپه کایرن را تصرف کرده بود و تقریباً نیمی از ارتش اول ژاپن از رودخانه تایتزو در حدود هشت مایلی شرق خطوط روسیه عبور کرده بودند.سپس کوروپاتکین تصمیم گرفت خط دفاعی قوی خود را رها کند و به طور منظم به درونی ترین خط دفاعی اطراف لیائوانگ عقب نشینی کرد.این امر به نیروهای ژاپنی امکان داد تا به سمتی پیشروی کنند که در آن برای گلوله باران شهر، از جمله ایستگاه راه آهن مهم آن، در محدوده تیراندازی بودند.این امر کوروپاتکین را بر آن داشت تا در نهایت مجوز یک ضد حمله را با هدف از بین بردن نیروهای ژاپنی در سراسر رودخانه تایتزو و ایمن ساختن تپه ای که ژاپنی ها به نام "مانجویاما" می نامند، در شرق شهر صادر کند.کوروکی تنها دو لشکر کامل در شرق شهر داشت و کوروپاتکین تصمیم گرفت که کل سپاه 1 سیبری و سپاه دهم سیبری و سیزده گردان تحت فرماندهی سرلشکر NV Orlov (معادل پنج لشکر) را علیه او متعهد کند.با این حال، قاصد فرستاده شده توسط کوروپاتکین با دستور گم شد و تعداد افراد اورلوف با دیدن لشکرهای ژاپنی وحشت زده شد.در همین حال، سپاه 1 ارتش سیبری به فرماندهی ژنرال جورجی استکلبرگ در بعدازظهر روز 2 سپتامبر، خسته از یک راهپیمایی طولانی در میان گل و لای و باران های سیل آسا وارد شد.وقتی استکلبرگ از ژنرال میشچنکو از دو تیپ قزاقش درخواست کمک کرد، میشچنکو ادعا کرد که دستور دارد به جای دیگری برود و او را رها کرد.حمله شبانه نیروهای ژاپنی به مانجویاما در ابتدا موفقیت آمیز بود، اما در سردرگمی، سه هنگ روسی به یکدیگر شلیک کردند و تا صبح تپه به دست ژاپنی ها بازگشت.در همین حال، در 3 سپتامبر، کوروپاتکین گزارشی از ژنرال زاروبایف در خط دفاعی داخلی دریافت کرد مبنی بر کمبود مهمات.این گزارش به سرعت با گزارشی توسط استکلبرگ همراه شد مبنی بر اینکه نیروهایش برای ادامه ضدحمله خیلی خسته هستند.هنگامی که گزارشی رسید که ارتش اول ژاپن آماده بود تا لیائویانگ را از شمال قطع کند، کوروپاتکین تصمیم گرفت شهر را رها کند و دوباره در موکدن در فاصله 65 کیلومتری (40 مایلی) شمال، دوباره جمع شود.این عقب نشینی در 3 سپتامبر آغاز شد و تا 10 سپتامبر به پایان رسید.