از اواسط سال 1917 به بعد، ارتش روسیه، سازمان جانشین ارتش امپراتوری روسیه قدیمی، شروع به فروپاشی کرد.بلشویک‌ها از گارد سرخ داوطلبانه به‌عنوان نیروی اصلی نظامی خود استفاده می‌کردند که توسط یک بخش نظامی مسلح چکا (دستگاه امنیتی بلشویکی دولتی) تقویت می‌شد.در ژانویه 1918، پس از معکوس های قابل توجه بلشویک ها در نبرد، کمیسر خلق آینده برای امور نظامی و دریایی، لئون تروتسکی رهبری سازماندهی مجدد گارد سرخ را به ارتش سرخ کارگران و دهقانان به منظور ایجاد یک نیروی جنگی مؤثرتر بر عهده گرفت.بلشویک ها برای حفظ روحیه و اطمینان از وفاداری، برای هر واحد ارتش سرخ کمیسرهای سیاسی منصوب کردند.در ژوئن 1918، هنگامی که آشکار شد که ارتش انقلابی متشکل از کارگران کافی نیست، تروتسکی اجباری اجباری دهقانان روستایی را به ارتش سرخ برقرار کرد.بلشویک ها با گروگان گیری و تیراندازی در صورت لزوم به منظور وادار کردن به اجبار، بر مخالفت روس های روستایی با واحدهای اجباری ارتش سرخ غلبه کردند.حرکت اجباری اجباری نتایج متفاوتی داشت و با موفقیت ارتشی بزرگتر از سفیدپوستان ایجاد کرد، اما اعضای آن نسبت به ایدئولوژی مارکسیستی-لنینیستی بی تفاوت بودند.ارتش سرخ همچنین از افسران سابق تزاری به عنوان "متخصصان نظامی" (voenspetsy) استفاده کرد.گاهی اوقات خانواده های آنها برای اطمینان از وفاداری آنها گروگان گرفته می شدند.در آغاز جنگ داخلی، افسران سابق تزار سه چهارم افسران ارتش سرخ را تشکیل دادند.تا پایان آن، 83 درصد از کل فرماندهان لشکر و سپاه سرخ، سربازان سابق تزاری بودند.