در اواخر دهه 1310، کاستیل توسط پادشاه آلفونسو یازدهم، یک خردسال، تحت نایب‌نشینی مشترک مادربزرگش ماریا دو مولینا، نوه‌اش جان و عمویش، پیتر، اداره می‌شد.توافقی حاصل شده بود که یک لشکرکشی جدید در اواخر بهار 1319 آغاز شود. این لشکرکشی باید یک سفر بزرگ باشد که توسط پاپ جان بیست و دوم به برکت آن به عنوان یک جنگ صلیبی اجازه داده شد.این نیروها در ژوئن 1319 در کوردوبا جمع شدند و به فرماندهی پیتر نوزاد از مرز عبور کردند.با او استادان بزرگ طبقات سانتیاگو، کالاتراوا و آلکانتارا و اسقف اعظم تولدو و سویل بودند.محاصره شهر گرانادا در آن زمان غیرممکن تلقی می شد.عقب نشینی در 25 خرداد 1319 در هوای بسیار گرم آغاز شد.پیتر شیرخوار پیشتاز را رهبری می کرد در حالی که جان شیرخوار فرماندهی گارد عقب را بر عهده داشت.در این هنگام سلطان اسماعیل تصمیم به اعتصاب گرفت.نیروی بزرگی از سواره نظام نخبه موری به نام "داوطلبان الایمان" به رهبری عثمان بن ابی الاولا از غرناطه خارج شدند و شروع به آزار و اذیت کاستیلیان در حال عقب نشینی کردند.این حملات جزئی زمانی به یک حمله عمومی تبدیل شد که گرانادین ها متوجه شدند که کاستیلی ها در طول عقب نشینی خود انسجام خود را از دست می دهند و قادر به مقابله موثر نیستند.در این مرحله پیشتاز فقط به پرواز و رسیدن به مرز کاستیلی فکر می کرد.در وحشت خود، بسیاری از مردان هنگام تلاش برای عبور از رودخانه Genil با زره کامل غرق شدند.گارد عقب بدون پشتيباني از هم پاشيد و جان نوزاد احتمالاً قرباني سكته يا گرمازدگي شد كه منجر به پيروزي تماشايي مورها شد.