از آغاز تهاجم مسلمانان به هیسپانیا، پناهندگان و مبارزان جنوب شبه جزیره برای دوری از قدرت اسلامی به سمت شمال حرکت می کردند.برخی به کوه های دورافتاده آستوریاس در شمال غربی شبه جزیره ایبری پناه برده بودند.در آنجا، از میان محرومان جنوب، پلاگیوس گروه مبارزان خود را به خدمت گرفت.اولین اقدامات پلاجیوس این بود که دیگر از پرداخت جزیه (مالیات غیرمسلمانان) به مسلمانان خودداری کرد و به پادگان های کوچک اموی که در آن منطقه مستقر بودند حمله کرد.در نهایت او موفق شد یک فرماندار استانی به نام مونوزا را از آستوریاس اخراج کند.او این قلمرو را در برابر تعدادی از تلاش‌ها برای برقراری مجدد کنترل مسلمانان نگه داشت و به زودی پادشاهی آستوریاس را تأسیس کرد که به یک دژ مسیحیان در برابر گسترش بیشتر مسلمانان تبدیل شد.برای چند سال اول، این شورش هیچ تهدیدی برای اربابان جدید هیسپانیا، که مقر قدرتشان در کوردوبا مستقر شده بود، ایجاد نکرد.پلاگیوس همیشه نمی توانست مسلمانان را از آستوریاس دور نگه دارد، اما آنها نیز نتوانستند او را شکست دهند، و به محض خروج مورها، او همیشه کنترل را دوباره برقرار می کرد.نیروهای اسلامی بر یورش به ناربون و گول متمرکز بودند و کمبود نیروی انسانی برای سرکوب یک شورش بی‌اثر در کوه‌ها وجود داشت.این شکست امویان در نبرد تولوز بود که احتمالاً زمینه را برای نبرد کوادونگا فراهم کرد.این اولین شکست جدی در کارزار مسلمانان در جنوب غربی اروپا بود.عنبسه بن سحیم الکلبی، ولی اموی، که تمایلی به بازگشت به کوردوبا با چنین اخبار بدی نداشت، تصمیم گرفت که فرونشاندن شورش در استوریاس در راه بازگشت به خانه، باعث پیروزی آسان سربازانش و افزایش روحیه پرچمدار آنها شود.نبرد منجر به پیروزی نیروهای Pelagius شد.به طور سنتی به عنوان رویداد اساسی پادشاهی آستوریاس و در نتیجه نقطه اولیه Reconquista مسیحی در نظر گرفته می شود.