نبرد صنیعی یک درگیری استراتژیک بین نیروهای عرب مسلمان به رهبری خالد بن الولید و امپراتوری ساسانی بود که توسط متحدان عرب مسیحی آنها در طول فتوحات اولیه اسلامی تکمیل شد.خالد بن ولید پس از پیروزی در مزیه و سایر نقاط، صنیع را هدف قرار داد تا از تحکیم نیروهای عرب ساسانی و مسیحی جلوگیری کند.در پاسخ به پیشروی مسلمانان، بهمن، فرمانده ساسانی، ارتش جدیدی را متشکل از بازماندگان نبردهای قبلی، کهنه سربازان پادگان و نیروهای تازه وارد تشکیل داد.این نیرو علیرغم اینکه کمتر تجربه داشت، توسط قبایل عرب مسیحی به انگیزه تلفات در عین التمر و کشته شدن رئیس آنها، آقا، تقویت شد.آنها به دنبال بازپس گیری مناطق از دست رفته و آزادسازی رفقای اسیر بودند.بهمن نیروهای خود را به طور استراتژیک تقسیم کرد و آنها را به سمت حسین و خنفی فرستاد و در حالی که منتظر آمادگی نیروهای عرب مسیحی برای یک حمله هماهنگ بود.خالد با پیش بینی تهدید یک نیروی متحد دشمن، پیشگیرانه نیروهای خود را برای درگیری جداگانه با دشمن تقسیم کرد و استراتژی تفرقه بینداز و غلبه کن را با موفقیت اجرا کرد.او نیروهای خود را در عین التمر مستقر کرد و آنها را در سه سپاه سازماندهی کرد و حملات هم زمان به نیروهای متفرق دشمن را برنامه ریزی کرد.علیرغم چالش های لجستیکی، نیروهای خالد در حسینیه و خنفی ها به پیروزی هایی دست یافتند و دشمن باقی مانده را مجبور به عقب نشینی و تجدید قوا با اعراب مسیحی در مزیه کرد.متعاقباً، خالد در هفته دوم نوامبر 633 پس از میلاد، یک حمله شبانه هماهنگ به صنیع را انجام داد و از یک حمله سه جانبه استفاده کرد که مدافعان را تحت تأثیر قرار داد.این نبرد منجر به خسارات قابل توجهی برای نیروهای عرب مسیحی شد، از جمله کشته شدن فرمانده آنها، ربیعه بن بجیر.زنان و کودکان و جوانان در امان ماندند و اسیر شدند.پس از این پیروزی، خالد به سرعت برای خنثی کردن نیروهای باقی مانده در زومیل حرکت کرد و عملاً به نفوذ ایران در عراق پایان داد و منطقه را برای مسلمانان تأمین کرد.