اندرو سوم در 14 ژانویه 1301 درگذشت. مرگ او فرصتی برای حدود 12 لرد یا "الیگارش" ایجاد کرد که در آن زمان به استقلال واقعی پادشاه دست یافته بودند تا استقلال خود را تقویت کنند.آنها تمام قلعه های سلطنتی را در تعدادی از شهرستان ها به دست آوردند که همه موظف بودند یا برتری خود را بپذیرند یا ترک کنند.با خبر مرگ اندرو سوم، نایب السلطنه شوبیچ، چارلز از آنژو، پسر چارلز مارتل فقید، را دعوت کرد تا تاج و تخت را تصاحب کند، که با عجله به استرگوم رفت و در آنجا تاجگذاری کرد.با این حال، اکثر اربابان سکولار با حکومت او مخالفت کردند و تاج و تخت را به پسر همنام پادشاه بوهمیا ونسلاوس دوم پیشنهاد کردند.Wenceslaus جوان نتوانست موقعیت خود را تقویت کند و به نفع اتو سوم، دوک باواریا در سال 1305 صرف نظر کرد. دومی در سال 1307 توسط لادیسلاو کان مجبور به ترک پادشاهی شد.یک نماینده پاپ در سال 1310 همه اربابان را متقاعد کرد که حکومت چارلز آنژو را بپذیرند، اما بیشتر مناطق خارج از کنترل سلطنتی باقی ماندند.چارلز اول با کمک پیشوایان و تعداد فزاینده ای از اشراف کوچکتر، مجموعه ای از لشکرکشی ها را علیه اربابان بزرگ راه اندازی کرد.او با سوء استفاده از عدم اتحاد آنها، آنها را یکی یکی شکست داد.او اولین پیروزی خود را در نبرد روژگونی (روژانوفتس امروزی، اسلواکی) در سال 1312 به دست آورد. با این حال، قدرتمندترین لرد، متیو چاک، خودمختاری خود را تا زمان مرگش در سال 1321 حفظ کرد، در حالی که خانواده‌های بابونیچ و شوبیچ تنها در سال 1321 تحت انقیاد بودند. 1323.