در سال 1514، تاماس باکوچ، صدراعظم مجارستان، با یک گاو پاپی که توسط لئو X صادر شده بود، از مقر مقدس بازگشت.او دوزا را به سازماندهی و هدایت جنبش منصوب کرد.در عرض چند هفته، دوزا ارتشی متشکل از 40000 نفر به اصطلاح حاجدوتا را گردآوری کرد که بیشتر آن را دهقانان، دانشجویان سرگردان، رهیبان و کشیش‌های محله تشکیل می‌دادند - برخی از پایین‌ترین گروه‌های جامعه قرون وسطی.داوطلبان به طور فزاینده ای از شکست اشراف در ارائه رهبری نظامی (کارکرد اصلی و اولیه اشراف و توجیه جایگاه بالاتر آن در جامعه) خشمگین شدند. در طول راهپیمایی آنها در سراسر دشت بزرگ مجارستان، و باکوچ کمپین را لغو کرد.بنابراین جنبش از هدف اصلی خود منحرف شد و دهقانان و رهبران آنها جنگ انتقام جویانه را علیه زمینداران آغاز کردند.شورش به سرعت گسترش یافت، عمدتاً در استان‌های مرکزی یا صرفاً مجاری، جایی که صدها خانه‌های عمارت و قلعه سوزانده شدند و هزاران نجیب‌زاده با به چوب بستن، به صلیب کشیدن و روش‌های دیگر کشته شدند.اردوگاه دوزا در Cegléd مرکز ژاکری بود، زیرا همه حملات در منطقه اطراف از آنجا شروع شد.از آنجایی که سرکوب او به یک ضرورت سیاسی تبدیل شده بود، دوزا در Temesvár (امروزه تیمیشوآرا، رومانی) توسط یک ارتش 20000 نفری به رهبری جان زاپولیا و ایستوان باتوری شکست خورد.او پس از نبرد اسیر شد و محکوم به نشستن بر تخت آهنی داغ و سوخته شد و مجبور شد تاج و عصای آهنین گرم شده بر سر بگذارد (به تمسخر جاه طلبی او برای پادشاهی).شورش سرکوب شد اما حدود 70000 دهقان شکنجه شدند.اعدام گیورگی، و سرکوب وحشیانه دهقانان، کمک زیادی به تهاجم عثمانی در سال 1526 کرد، زیرا مجارها دیگر از نظر سیاسی مردمی متحد نبودند.