چارلز به دعوت یک لرد بانفوذ کروات، پل شوبیچ، در اوت 1300 به پادشاهی مجارستان آمد. اندرو سوم (آخرین سلسله ارپاد) در 14 ژانویه 1301 درگذشت و در عرض چهار ماه چارلز به عنوان پادشاه تاج گذاری کرد، اما با یک تاج موقت به جای تاج مقدس مجارستان.اکثر نجیب زادگان مجارستان حاضر به تسلیم شدن به او نشدند و ونسسلاو از بوهمیا را به پادشاهی برگزیدند.چارلز به مناطق جنوبی پادشاهی عقب نشینی کرد.پاپ بونیفاس هشتم در سال 1303 چارلز را به عنوان پادشاه قانونی تصدیق کرد، اما چارلز نتوانست موقعیت خود را در برابر حریف خود تقویت کند.چارلز در 15 ژوئن 1312 اولین پیروزی قاطع خود را در نبرد روژگونی (در روژانوفتس امروزی در اسلواکی) به دست آورد. در طول دهه بعد، چارلز قدرت سلطنتی را عمدتاً با کمک روحانیون و اشراف زادگان در اکثر مناطق پادشاهی بازیابی کرد. .پس از مرگ قدرتمندترین الیگارشی، متیو چاک، در سال 1321، چارلز فرمانروای بلامنازع کل پادشاهی شد، به استثنای کرواسی که در آن اشراف محلی توانستند موقعیت خودمختار خود را حفظ کنند.او پس از شکست در نبرد پوسادا در سال 1330 نتوانست مانع از توسعه والاچیا به یک حکومت مستقل شود.چارلز به ندرت اعطای زمین دائمی می کرد، به جای آن سیستمی از "دفترهای اداری" را معرفی کرد که به موجب آن مقامات او از درآمد قابل توجهی برخوردار بودند، اما فقط برای زمانی که یک منصب سلطنتی داشتند که وفاداری آنها را تضمین می کرد.در نیمه دوم سلطنت خود، چارلز رژیم غذایی نداشت و پادشاهی خود را با قدرت مطلق اداره می کرد.او نشان سنت جورج را تأسیس کرد که اولین مرتبه سکولار شوالیه ها بود.او افتتاح معادن جدید طلا را تبلیغ کرد که مجارستان را به بزرگترین تولید کننده طلا در اروپا تبدیل کرد.اولین سکه های طلای مجارستان در زمان سلطنت او ضرب شد.در کنگره ویزگراد در سال 1335، او میانجی آشتی بین دو پادشاه همسایه، جان بوهمیا و کازیمیر سوم لهستان شد.معاهدات امضا شده در همان کنگره همچنین به توسعه مسیرهای تجاری جدید که مجارستان را با اروپای غربی متصل می کند، کمک کرد.تلاش های چارلز برای اتحاد مجدد مجارستان، همراه با اصلاحات اداری و اقتصادی او، پایه و اساس دستاوردهای جانشین او، لویی کبیر را ایجاد کرد.