ظهور یعقوبی در سال 1745

انقلاب شکوهمند 1688 جایگزین جیمز دوم و هفتم دختر پروتستانش مری و شوهر هلندی اش ویلیام شد که به عنوان پادشاهان مشترک انگلستان ، ایرلند و اسکاتلند حکومت می کردند.نه مری، که در سال 1694 درگذشت، و نه خواهرش آن، فرزندانی نداشتند که برادر ناتنی کاتولیک آنها جیمز فرانسیس ادوارد را به عنوان نزدیکترین وارث طبیعی باقی گذاشت.قانون سکونت 1701 کاتولیک ها را از جانشینی محروم کرد و هنگامی که آن در سال 1702 ملکه شد، وارث او سوفیا الکتریک پروتستان از هانوفر بود.سوفیا در ژوئن 1714 درگذشت و هنگامی که آن دو ماه بعد در اوت دنبال کرد، پسر سوفیا جانشین جورج اول شد.لویی چهاردهم از فرانسه، منبع اصلی حمایت از استوارت‌های تبعیدی، در سال 1715 درگذشت و جانشینان او برای بازسازی اقتصاد خود به صلح با بریتانیا نیاز داشتند.اتحاد انگلیس و فرانسه در سال 1716 جیمز را مجبور به ترک فرانسه کرد.او با حقوق بازنشستگی پاپی در رم اقامت گزید و باعث شد که جذابیت او برای پروتستان ها که اکثریت قریب به اتفاق حمایت بریتانیایی او را تشکیل می دادند، کمتر شود.شورش های یعقوبی در سال های 1715 و 1719 هر دو شکست خوردند.تولد پسرانش چارلز و هنری به حفظ علاقه عمومی به استوارت ها کمک کرد، اما تا سال 1737، جیمز "در آرامش در رم زندگی می کرد و تمام امید به ترمیم را رها کرد".در همان زمان، در اواخر دهه 1730، دولتمردان فرانسوی، گسترش تجارت بریتانیا پس از 1713 را به عنوان تهدیدی برای موازنه قدرت اروپا می‌دانستند و استوارت‌ها به یکی از تعدادی از گزینه‌های بالقوه برای کاهش آن تبدیل شدند.با این حال، یک شورش در سطح پایین بسیار مقرون به صرفه تر از یک بازسازی گران بود، به خصوص که بعید بود که آنها بیشتر از هانوفری ها طرفدار فرانسه باشند.ارتفاعات اسکاتلند به دلیل ماهیت فئودالی جامعه قبیله ای، دورافتادگی و زمین مکانی ایده آل بود.اما همانطور که بسیاری از اسکاتلندی ها تشخیص دادند، یک قیام برای مردم محلی نیز ویرانگر خواهد بود.اختلافات تجاری بیناسپانیا و بریتانیا به جنگ گوش جنکینز در سال 1739 منجر شد و پس از آن در سال‌های 1740-1741 جنگ جانشینی اتریش به وقوع پیوست.رابرت والپول، نخست‌وزیر با سابقه بریتانیا، در فوریه 1742 توسط اتحادی از محافظه‌کاران و ویگ‌های پاتریوت ضد والپول، که سپس شرکای خود را از دولت کنار گذاشتند، مجبور به استعفا شد.محافظه‌کاران خشمگین مانند دوک بوفور از فرانسه برای بازگرداندن جیمز به تاج و تخت بریتانیا درخواست کمک کردند.

در اوایل ژوئیه، چارلز با همراهی «هفت مرد مودارت» سوار «دو تیلا» در سن‌نزر شد که برجسته‌ترین آنها جان اوسالیوان، تبعیدی ایرلندی و افسر سابق فرانسوی بود که به عنوان رئیس ستاد عمل می‌کرد.این دو کشتی در 15 ژوئیه به سمت جزایر غربی حرکت کردند اما چهار روز توسط HMS Lion که با الیزابت درگیر شد، رهگیری شدند.پس از یک نبرد چهار ساعته، هر دو مجبور به بازگشت به بندر شدند.از دست دادن داوطلبان و اسلحه ها در الیزابت یک شکست بزرگ بود، اما دو تیلی چارلز را در 23 جولای در Eriskay فرود آورد.

چارلز ادوارد استوارت، «شعار جوان» یا «بانی پرنس چارلی» در اسکاتلند در جزیره اریسکای فرود آمد.آغاز آخرین شورش یعقوبی ها یا "45"

شاهزاده چارلز از فرانسه در Eriskay در جزایر غربی فرود آمد و با یک قایق پارویی کوچک به سرزمین اصلی سفر کرد و در دریاچه نان اوام در غرب گلنفینان به ساحل آمد.در بدو ورود به سرزمین اصلی اسکاتلند، تعداد کمی از مک‌دونالدها با او ملاقات کردند.استوارت در گلنفینان منتظر ماند تا مک‌دونالدها، کامرون‌ها، مک‌فی‌ها و مک‌دانل‌های بیشتری وارد شوند.در 19 اوت 1745، پس از اینکه شاهزاده چارلز قضاوت کرد که از پشتیبانی نظامی کافی برخوردار است، در حالی که مک مستر گلنالادیل استاندارد سلطنتی خود را بالا می برد، از تپه نزدیک گلنفینان بالا رفت.تظاهركننده جوان به تمام قبایل گردآوری شده اعلام كرد كه مدعی تاج و تخت بریتانیا به نام پدرش جیمز استوارت ("مدعوی پیر") بود.یک مک فی (مکفی) یکی از دو طرفدار بانی پرنس چارلی بود که بنر خود را بر فراز گلنفینن بلند کرده بود.پس از ادعای تاج و تخت، براندی برای جشن این مناسبت بین کوهنوردان جمع شده توزیع شد.

در پرث، چارلز ادوارد استوارت تاج و تخت را برای پدرش ادعا کرد.در 17 سپتامبر، چارلز بدون مخالفت وارد ادینبورگ شد، اگرچه خود قلعه ادینبورگ در دست دولت باقی ماند.جیمز روز بعد به عنوان پادشاه اسکاتلند و چارلز به عنوان نایب السلطنه او اعلام شد.

نبرد پرستونپانس که به نبرد گلادسمور نیز معروف است در 21 سپتامبر 1745 در نزدیکی پرستونپانس در شرق لوتیان انجام شد.این اولین درگیری مهم قیام یعقوبی در سال 1745 بود.نیروهای ژاکوبیت به رهبری چارلز ادوارد استوارت تبعیدی استوارت، ارتش دولتی تحت فرماندهی سر جان کوپ را شکست دادند که نیروهای بی تجربه آن در مواجهه با اتهامات هایلند شکست خوردند.این نبرد کمتر از سی دقیقه به طول انجامید و روحیه ژاکوبیت را تقویت کرد و شورش را به عنوان یک تهدید جدی برای دولت بریتانیا تثبیت کرد.

موری ارتش را به دو ستون تقسیم کرد تا مقصد خود را از ژنرال وید، فرمانده دولت در نیوکاسل پنهان کند و در 8 نوامبر بدون مخالفت وارد انگلیس شد.در دهم، آنها به کارلایل رسیدند، یک قلعه مهم مرزی قبل از اتحادیه 1707، اما وضعیت دفاعی آن اکنون در وضعیت نامناسبی قرار داشت و توسط پادگانی متشکل از 80 کهنه سرباز مسن نگهداری می شد.با وجود این، بدون توپخانه محاصره، یعقوبی ها باید آن را از گرسنگی تسلیم می کردند، عملیاتی که آنها نه تجهیزات و نه زمان لازم را برای آن داشتند.قلعه در 15 نوامبر تسلیم شد.

در جلسات قبلی شورا در پرستون و منچستر، بسیاری از اسکاتلندی‌ها احساس کردند که به اندازه کافی پیش رفته‌اند، اما زمانی که چارلز به آنها اطمینان داد سر واتکین ویلیامز وین با آنها در دربی ملاقات خواهد کرد، موافقت کردند، در حالی که دوک بوفور در حال آماده شدن برای تصرف بندر استراتژیک بود. بریستولهنگامی که آنها در 4 دسامبر به داربی رسیدند، هیچ نشانه ای از این تقویت ها وجود نداشت و شورا روز بعد برای بحث در مورد مراحل بعدی تشکیل جلسه داد.شورا به شدت طرفدار عقب نشینی بود که با اخباری مبنی بر اینکه فرانسوی ها تدارکات، حقوق و دستمزد و اسکاتلندی ها و اسکاتلندی ها و اسکاتلندی ها را از رویال اکوسای (اسکاتلندهای سلطنتی) و بریگاد ایرلندی در مونتروز فرود آورده بودند، تقویت شد.

درگیری کلیفتون مور در غروب چهارشنبه 18 دسامبر در جریان قیام ژاکوبیت ها در سال 1745 رخ داد. پس از تصمیم به عقب نشینی از دربی در 6 دسامبر، ارتش ژاکوبی که به سرعت در حال حرکت بود به سه ستون کوچکتر تقسیم شد.در صبح روز هجدهم، نیروی کوچکی از اژدها به رهبری کامبرلند و سر فیلیپ هانیوود با گارد عقب ژاکوبیت در آن نقطه به فرماندهی لرد جورج موری تماس گرفتند.

در اوایل ژانویه، ارتش ژاکوبیت قلعه استرلینگ را محاصره کرد اما پیشرفت چندانی نداشت و در 13 ژانویه، نیروهای دولتی به فرماندهی هنری هاولی برای تسکین آن از ادینبورگ به سمت شمال پیشروی کردند.او در 15 ژانویه به فالکرک رسید و ژاکوبیت ها در اواخر بعد از ظهر 17 ژانویه حمله کردند و هاولی را غافلگیر کردند.بال چپ هاولی که در برف سبک و سنگین شکست خورده بود، شکست خورد، اما سمت راست او ثابت ماند و برای مدتی هر دو طرف معتقد بودند که شکست خورده اند.در نتیجه این سردرگمی، ژاکوبیت ها نتوانستند پیگیری کنند، که منجر به اختلافات تلخ بر سر مسئولیت شکست شد و به نیروهای دولتی اجازه داد در ادینبورگ، جایی که کامبرلند فرماندهی را از هاولی به دست گرفت، دوباره جمع شوند.

در 1 فوریه، محاصره استرلینگ رها شد و ژاکوبیت ها به اینورنس عقب نشینی کردند.ارتش کامبرلند در امتداد ساحل پیشروی کرد و به آن اجازه داد که از طریق دریا تامین شود و در 27 فوریه وارد آبردین شد.هر دو طرف عملیات را تا زمان بهبود وضعیت آب و هوا متوقف کردند.چندین محموله فرانسوی در طول زمستان دریافت شد، اما محاصره نیروی دریایی سلطنتی منجر به کمبود پول و غذا شد.وقتی کامبرلند آبردین را در 8 آوریل ترک کرد، چارلز و افسرانش توافق کردند که نبرد بهترین گزینه آنها باشد.

در نبرد کولودن در آوریل 1746، ژاکوبیت ها به رهبری چارلز ادوارد استوارت با نیروهای دولتی بریتانیا به فرماندهی دوک کامبرلند روبرو شدند.ژاکوبیت‌ها در زمین‌های چرای مشترک نزدیک آب نایرن قرار گرفتند، با بال چپ تحت رهبری جیمز دراموند، دوک پرث، و جناح راست به رهبری موری.هنگ های Low Country خط دوم را تشکیل دادند.شرایط آب و هوایی سخت در ابتدا میدان نبرد را تحت تاثیر قرار داد و با شروع نبرد به هوای مطبوع تبدیل شد.نیروهای کامبرلند راهپیمایی خود را زود آغاز کردند و یک خط نبرد در حدود 3 کیلومتری ژاکوبیت ها تشکیل دادند.علی‌رغم تلاش‌های یعقوبی‌ها برای ارعاب نیروهای بریتانیایی، نیروهای بریتانیایی منظم باقی ماندند و به پیشروی خود ادامه دادند و با نزدیک شدن توپخانه‌های خود را به سمت بالا حرکت دادند.کامبرلند جناح راست خود را تقویت کرد، در حالی که ژاکوبیت ها آرایش خود را تنظیم کردند، که منجر به ایجاد یک خط اریب با شکاف شد.نبرد حدود ساعت 1 بعد از ظهر با تبادل توپ آغاز شد.ژاکوبیت ها، تحت فرمان چارلز، به سمت آتش سنگین، از جمله گلوله های قوطی نیروهای دولتی پیشروی کردند.راست ژاکوبیت به رهبری هنگ هایی مانند بریگاد آتول و لوچیل به سمت چپ بریتانیا حمله کردند اما با سردرگمی و تلفات قابل توجهی مواجه شدند.ژاکوبیت به دلیل چالش برانگیز بودن زمین، کندتر پیش رفت.در نبرد نزدیک، جناح راست یعقوبی متحمل تلفات سنگینی شدند، اما همچنان توانستند با نیروهای دولتی درگیر شوند.4th Foot Barrell و Dejean 37th Foot بیشترین ضربه را تحمل کردند.سرلشکر هاسک به سرعت یک ضد حمله را سازماندهی کرد و یک آرایش نعل اسبی شکل داد که جناح راست ژاکوبیت را به دام انداخت.در همین حال، ژاکوبیت چپ، که نتوانست به طور موثر پیشروی کند، توسط 10th Dragoons کوبهم مورد حمله قرار گرفت.وضعیت برای ژاکوبیت ها با سقوط جناح چپ آنها بدتر شد.نیروهای یعقوبی در نهایت عقب نشینی کردند و برخی از هنگ ها مانند اکوسای سلطنتی و گاردهای پیاده کیلمارناک تلاش کردند تا عقب نشینی منظمی انجام دهند اما با کمین ها و حملات سواره نظام مواجه شدند.Piquets ایرلندی پوششی برای Highlanders در حال عقب نشینی فراهم کرد.با وجود تلاش برای تجمع، چارلز و افسرانش مجبور به فرار از میدان جنگ شدند.تلفات یعقوبی ها بین 1500 تا 2000 نفر تخمین زده شد که در جریان تعقیب و گریز بسیاری از آنها کشته شدند.نیروهای دولتی با 50 کشته و 259 زخمی به طور قابل توجهی تلفات کمتری متحمل شدند.چند تن از رهبران یعقوبی کشته یا اسیر شدند و نیروهای دولتی بسیاری از سربازان ژاکوبی و فرانسوی را اسیر کردند.

بالقوه 5000 تا 6000 یعقوبی در اسلحه باقی ماندند و طی دو روز بعد، حدود 1500 بازمانده در پادگان روثون جمع شدند.با این حال، در 20 آوریل، چارلز به آنها دستور داد که متفرق شوند، با این استدلال که کمک فرانسه برای ادامه مبارزه لازم است و آنها باید تا زمانی که او با حمایت اضافی برگردد به خانه بازگردند.

پس از کولودن، نیروهای دولتی چندین هفته به جستجوی شورشیان، مصادره گاوها و سوزاندن خانه های ملاقات اسقفی و کاتولیک غیرقانونی پرداختند.وحشیانه این اقدامات ناشی از این تصور گسترده در هر دو طرف بود که فرود دیگری قریب الوقوع است.سربازان عادی در خدمت فرانسه به عنوان اسیران جنگی رفتار می شدند و بعداً بدون توجه به ملیت آنها مبادله می شدند، اما 3500 ژاکوبی اسیر به جرم خیانت متهم شدند.از این تعداد، 120 نفر، عمدتاً فراریان و اعضای هنگ منچستر، اعدام شدند.حدود 650 نفر در انتظار محاکمه مردند.900 مورد عفو قرار گرفتند و مابقی منتقل شدند.

پس از فرار از دستگیری در ارتفاعات غربی، چارلز توسط یک کشتی فرانسوی در 20 سپتامبر سوار شد.او هرگز به اسکاتلند بازنگشت، اما فروپاشی رابطه او با اسکاتلندی ها همیشه این امر را بعید می کرد.حتی قبل از دربی، او موری و دیگران را به خیانت متهم کرد.این طغیان ها به دلیل ناامیدی و نوشیدن زیاد مشروبات الکلی بیشتر شد، در حالی که اسکاتلندی ها دیگر به وعده های حمایتی او اعتماد نداشتند.

وینیفرد دوک، مورخ، ادعا کرد: "...ایده پذیرفته شده چهل و پنج در ذهن اکثر مردم، ترکیبی مبهم و زیبا از پیک نیک و جنگ صلیبی است... در واقعیت سرد، چارلز ناخواسته و ناخواسته بود."مفسران مدرن استدلال می‌کنند که تمرکز بر «بانی پرنس چارلی» این واقعیت را پنهان می‌کند که بسیاری از کسانی که در خیزش شرکت کردند، به این دلیل که مخالف اتحادیه بودند، نه هانوفری‌ها، این کار را انجام دادند.این جنبه ناسیونالیستی آن را به بخشی از یک ایده سیاسی جاری تبدیل می کند، نه آخرین اقدام یک آرمان و فرهنگ محکوم به فنا.پس از سال 1745، برداشت عمومی از هایلندرها از "هلندمن های وحشی، وحشی"، از نظر نژادی و فرهنگی جدا از سایر اسکاتلندی ها، به اعضای یک نژاد جنگجوی نجیب تغییر کرد.برای یک قرن قبل از سال 1745، فقر روستایی باعث شد که تعداد فزاینده‌ای در ارتش‌های خارجی مانند بریگاد هلندی اسکاتلندی ثبت نام کنند.با این حال، در حالی که تجربه نظامی خود رایج بود، جنبه‌های نظامی قبیله‌ای برای سال‌ها رو به افول بوده است، آخرین نبرد مهم بین قبیله‌ای مائول رواد در اوت 1688 بود. خدمات خارجی در سال 1745 ممنوع شد و استخدام در ارتش بریتانیا تسریع شد. سیاست عمدیمدیران امپراتوری ویکتوریا سیاستی را اتخاذ کردند که استخدام خود را بر روی به اصطلاح «مسابقه‌های رزمی» متمرکز می‌کردند.خیزش و پیامدهای آن موضوع محبوب بسیاری از نویسندگان بوده است.مهم‌ترین آنها سر والتر اسکات بود که در اوایل قرن نوزدهم شورش را به عنوان بخشی از تاریخ مشترک اتحادیه‌گرایان معرفی کرد.قهرمان رمان او وورلی یک انگلیسی است که برای استوارت ها می جنگد، یک سرهنگ هانوفری را نجات می دهد و در نهایت زیبایی رمانتیک هایلند را برای دختر یک اشراف دشت رد می کند.آشتی اسکات از اتحادیه گرایی و سال 45 به جورج چهارم، برادرزاده کامبرلند اجازه داد تا کمتر از 70 سال بعد با لباس هایلند و تارتان، که قبلاً نمادی از شورش یعقوبی ها بودند، نقاشی شود.