با مشاهده بحران در چوسون، امپراتور وانلی سلسله مینگ و دربارش در ابتدا پر از سردرگمی و شک و تردید بودند که چگونه خراج خود را می‌توانست به این سرعت تسخیر کند.دادگاه کره در ابتدا برای درخواست کمک از سلسله مینگ مردد بود و عقب نشینی را به پیونگ یانگ آغاز کرد.پس از درخواست های مکرر پادشاه سئونجو و پس از رسیدن ارتش ژاپن به مرز کره با چین، سرانجام چین به کمک کره آمد.چین نیز تا حدودی موظف بود به کمک کره بیاید، زیرا کره کشور تابع چین بود و سلسله مینگ امکان حمله ژاپن به چین را تحمل نکرد.فرماندار محلی لیادونگ در نهایت به درخواست پادشاه سئونجو برای کمک پس از تصرف پیونگ یانگ با فرستادن نیروی کوچکی متشکل از 5000 سرباز به رهبری زو چنگ سون عمل کرد.زو، ژنرالی که با مغول ها و ژورچن ها با موفقیت جنگیده بود، بیش از حد اعتماد به نفس داشت و ژاپنی ها را تحقیر می کرد.ارتش ترکیبی ژو چنگ سون و شی رو در 23 اوت 1592 در باران شدید شبانه به پیونگ یانگ رسیدند.ژاپنی ها کاملاً غافلگیر شدند و ارتش مینگ توانست Chilsongmun ("دروازه هفت ستاره") بی دفاع را در دیوار شمالی گرفته و وارد شهر شود.با این حال، ژاپنی ها به زودی متوجه شدند که ارتش مینگ واقعاً چقدر کوچک است، بنابراین آنها گسترش یافتند و باعث شدند ارتش دشمن گسترش یابد و متفرق شود.سپس ژاپنی ها از موقعیت استفاده کردند و با شلیک گلوله به ضدحمله پرداختند.گروه‌های کوچکی از سربازان مینگ منزوی را تا زمانی که سیگنال عقب‌نشینی به صدا در آمد، انتخاب کردند.ارتش مینگ دور زده شده بود، از شهر بیرون رانده شده بود، سرگردانان آن را از بین برده بودند.در پایان روز، شی رو کشته شد در حالی که ژو چنگ سون به Uiju فرار کرد.حدود 3000 سرباز مینگ کشته شدند.ژو چنگ سون سعی کرد شکست را کم اهمیت جلوه دهد و به شاه سئونجو توصیه کرد که به دلیل آب و هوا فقط "عقب نشینی تاکتیکی" کرده است و پس از جمع آوری نیروهای بیشتر از چین بازخواهد گشت.با این حال، پس از بازگشت به لیادونگ، او گزارشی رسمی نوشت و کره ای ها را مسئول این شکست دانست.فرستادگان مینگ که به کره اعزام شده بودند این اتهام را بی اساس دانستند.