در دوره پس از 1975، فوراً آشکار شد که اثربخشی سیاست‌های حزب کمونیست (CPV) لزوماً به برنامه‌های ملت‌سازی این حزب در زمان صلح گسترش نمی‌یابد.CPV با متحد کردن شمال و جنوب از نظر سیاسی، هنوز مجبور بود آنها را از نظر اجتماعی و اقتصادی یکپارچه کند.در این وظیفه، سیاست گذاران CPV با مقاومت جنوب در برابر دگرگونی کمونیستی و همچنین خصومت های سنتی ناشی از تفاوت های فرهنگی و تاریخی بین شمال و جنوب مواجه شدند.پس از جنگ، تحت مدیریت ل Duẩn، هیچ گونه اعدام دسته جمعی از ویتنام جنوبی که با ایالات متحده یا دولت سایگون همکاری کرده بودند، وجود نداشت که ترس غرب را مخدوش کرد.^[217] با این حال، تا 300000 ویتنامی جنوبی به اردوگاه های بازآموزی فرستاده شدند، جایی که بسیاری از آنها شکنجه، گرسنگی و بیماری را تحمل کردند در حالی که مجبور به انجام کارهای سخت شدند.^[218] برنامه مناطق اقتصادی جدید توسط دولت کمونیستی ویتنام پس از سقوط سایگون اجرا شد.بین سالهای 1975 و 1980، بیش از 1 میلیون شمالی به مناطق جنوبی و مرکزی که قبلاً تحت جمهوری ویتنام بودند مهاجرت کردند.این برنامه، به نوبه خود، حدود 750000 تا بیش از یک میلیون جنوبی را از خانه های خود آواره کرد و آنها را به زور به مناطق جنگلی کوهستانی خالی از سکنه منتقل کرد.^[219]