در شمال، صلح ناآرام در طول مذاکرات حفظ شده بود، اما در ماه نوامبر، درگیری در هایفونگ بین دولت وینت مین و فرانسوی ها بر سر تضاد منافع در عوارض واردات در بندر آغاز شد.^[234] در 23 نوامبر 1946، ناوگان فرانسوی بخش‌های ویتنامی شهر را بمباران کرد و در یک بعد از ظهر 6000 غیرنظامی ویتنامی را کشت.^[235] کمتر از دو هفته پس از گلوله باران، ژنرال مورلیر پس از دریافت فشار از پاریس برای "عبرت دادن به ویتنامی ها" دستور خروج کامل ویتنامی ها از شهر را صادر کرد و از همه عناصر نظامی ویت مین خواست که از هایفونگ تخلیه شوند.^[236] در اوایل دسامبر 1946، هایفونگ تحت اشغال کامل ارتش فرانسه بود.^[237] اقدامات تهاجمی فرانسوی ها در مورد اشغال هایفونگ در چشم ویت مین روشن کرد که فرانسوی ها قصد دارند حضور استعماری در ویتنام را حفظ کنند.^[238] تهدید فرانسوی ها برای ایجاد یک ایالت جنوبی جداگانه در ویتنام با محاصره شهر هانوی به اولویت اصلی ویت مین ها برای مقابله تبدیل شد.آخرین اولتیماتوم به ویتنامی ها در 19 دسامبر صادر شد، زمانی که ژنرال مورلیر به شبه نظامیان پیشرو ویت مین، Tu Ve ("دفاع از خود") دستور داد تا کاملاً خلع سلاح شوند.آن شب تمام برق هانوی قطع شد و شهر در تاریکی مطلق رها شد.ویتنامی ها (مخصوصاً شبه نظامیان Tu Ve) از داخل هانوی با مسلسل، توپخانه و خمپاره به فرانسوی ها حمله کردند.هزاران سرباز فرانسوی و غیرنظامی ویتنامی جان خود را از دست دادند.فرانسوی ها روز بعد با یورش به هانوی واکنش نشان دادند و دولت ویتنام را مجبور کردند به خارج از شهر پناه ببرند.خود هوشی مین مجبور شد از هانوی به سمت یک منطقه کوهستانی دورافتاده فرار کند.این حمله را می توان به عنوان یک حمله پیشگیرانه علیه فرانسوی ها پس از سبقت گرفتن از هایفونگ که ادعاهای ویتنامی ها بر هانوی و کل ویتنام را به خطر انداخت، توصیف کرد.قیام در هانوی تجاوزات بین فرانسه و ویت مین را به جنگ اول هندوچین تشدید کرد.