در پی استقلال خود، سنگاپور با چالش‌های مسکن متعددی دست و پنجه نرم کرد که مشخصه آن شهرک‌های پراکنده است که منجر به مسائلی مانند جنایت، ناآرامی و کاهش کیفیت زندگی می‌شد.این سکونتگاه‌ها که اغلب از مواد قابل اشتعال ساخته شده‌اند، خطرات آتش‌سوزی قابل‌توجهی را به همراه داشتند که نمونه‌ای از آن حوادثی مانند آتش‌سوزی اسکواتر بوکیت هو سوئی در سال 1961 بود. علاوه بر این، بهداشت ضعیف در این مناطق به گسترش بیماری‌های عفونی کمک کرد.هیئت توسعه مسکن که ابتدا قبل از استقلال تأسیس شد، تحت رهبری لیم کیم سان به پیشرفت های چشمگیری دست یافت.پروژه های ساختمانی بلندپروازانه برای ارائه مسکن عمومی مقرون به صرفه، به طور موثر اسکان ساکنان ساکن و رفع یک نگرانی عمده اجتماعی راه اندازی شد.تنها در دو سال، 25000 آپارتمان ساخته شد.در پایان دهه، اکثریت جمعیت در این آپارتمان‌های HDB زندگی می‌کردند، شاهکاری که با عزم دولت، تخصیص سخاوتمندانه بودجه و تلاش‌ها برای ریشه‌کن کردن بوروکراسی و فساد ممکن شد.معرفی طرح مسکن صندوق تامین مرکزی (CPF) در سال 1968 با اجازه دادن به ساکنان برای استفاده از پس انداز CPF خود برای خرید آپارتمان HDB، مالکیت خانه را تسهیل کرد.چالش مهمی که سنگاپور پس از استقلال با آن مواجه بود، نبود هویت ملی منسجم بود.بسیاری از ساکنان، که در خارج از کشور متولد شده اند، بیشتر با کشورهای مبدأ خود آشنا می شوند تا با سنگاپور.این عدم وفاداری و پتانسیل برای تنش های نژادی، اجرای سیاست های ترویج وحدت ملی را ضروری می کرد.مدارس بر هویت ملی تأکید داشتند و اعمالی مانند مراسم پرچم رایج شد.تعهد ملی سنگاپور، که توسط سیناهامبی راجاراتنام در سال 1966 نوشته شد، بر اهمیت وحدت، فراتر از نژاد، زبان یا مذهب تاکید کرد.^[20]دولت همچنین اصلاحات همه جانبه در نظام قضایی و حقوقی کشور را آغاز کرد.قانون کار سختگیرانه ای تصویب شد که حفاظت بیشتر از کارگران را فراهم کرد و در عین حال بهره وری را با اجازه دادن به ساعات کار طولانی و به حداقل رساندن تعطیلات ارتقا داد.جنبش کارگری تحت کنگره ملی اتحادیه کارگری کارآمد شد و تحت نظارت دقیق دولت عمل کرد.در نتیجه، تا پایان دهه 1960، اعتصابات کارگری به میزان قابل توجهی کاهش یافت.^[19]برای تقویت چشم‌انداز اقتصادی کشور، سنگاپور شرکت‌هایی را ملی کرد، به‌ویژه شرکت‌هایی که جزء خدمات عمومی یا زیرساخت‌ها بودند، مانند Singapore Power، Board Utilities Public، SingTel و Singapore Airlines.این نهادهای ملی شده در درجه اول به عنوان تسهیل کننده برای سایر مشاغل عمل می کردند، با ابتکاراتی مانند گسترش زیرساخت های قدرت که باعث جذب سرمایه گذاری های خارجی می شد.با گذشت زمان، دولت شروع به خصوصی‌سازی برخی از این شرکت‌ها کرد، با انتقال SingTel و خطوط هوایی سنگاپور به شرکت‌های سهامی عام، البته با حفظ سهام قابل توجهی از سوی دولت.