سعود پس از پادشاه شدن در سال 1953 پس از مرگ پدرش، سازماندهی مجدد دولت سعودی را اجرا کرد و سنت ریاست پادشاه بر شورای وزیران را پایه گذاری کرد.هدف او حفظ روابط دوستانه با ایالات متحده و در عین حال حمایت از کشورهای عربی در درگیری هایشان علیه اسرائیل بود.در دوران سلطنت او، عربستان سعودی در سال 1961 به جنبش غیرمتعهدها پیوست.اقتصاد پادشاهی به دلیل افزایش تولید نفت، رونق قابل توجهی را تجربه کرد، که همچنین نفوذ سیاسی آن را در سطح بین المللی افزایش داد.با این حال، این ثروت ناگهانی یک شمشیر دو لبه بود.توسعه فرهنگی، به ویژه در منطقه حجاز، با پیشرفت در رسانه هایی مانند روزنامه ها و رادیو شتاب گرفت.با این حال، هجوم خارجی ها تمایلات بیگانه هراسی موجود را تشدید کرد.به طور همزمان، هزینه های دولت به طور فزاینده ای اسراف و اسراف می شد.علیرغم ثروت نفتی جدید، پادشاهی با چالش‌های مالی، از جمله کسری بودجه دولتی و نیاز به استقراض خارجی، عمدتاً به دلیل عادت‌های هنگفت خرج در دوران سلطنت ملک سعود در دهه 1950 مواجه بود.^[47]سعود که در سال 1953 جانشین پدرش عبدالعزیز (ابن سعود) شد، به عنوان یک ولخرجی ولخرجی دیده می شد که پادشاهی را به مشکلات مالی سوق می داد.دوران سلطنت او با سوء مدیریت مالی و عدم تمرکز بر توسعه مشخص شد.در مقابل، فیصل که به عنوان یک وزیر و دیپلمات شایسته خدمت کرده بود، از نظر مالی محافظه کارتر و توسعه محور بود.او نگران بی ثباتی اقتصادی پادشاهی تحت حکومت سعود و وابستگی آن به درآمد نفت بود.فشار فیصل برای اصلاحات و نوسازی مالی، همراه با تمایل او برای اجرای سیاست اقتصادی پایدارتر، او را در تضاد با سیاست ها و رویکرد سعود قرار داد.این تفاوت اساسی در مدیریت و مدیریت مالی منجر به افزایش تنش بین دو برادر شد و در نهایت فیصل در سال 1964 جایگزین سعود شد. صعود فیصل نیز تحت تأثیر فشار خانواده سلطنتی و رهبران مذهبی بود که نگران سوءمدیریت سعود بودند. ثبات و آینده پادشاهیاین موضوع با توجه به جنگ سرد عربی بین جمهوری عربی متحد جمل عبدالناصر و پادشاهی های عربی طرفدار ایالات متحده باعث نگرانی خاصی شد.در نتیجه، سعود در سال 1964 به نفع فیصل برکنار شد ^{[. 48]}