گوت ها از دهه 230 شروع به نفوذ به قلمروهای غرب رودخانه دنیستر کردند.^[23] دو گروه متمایز که توسط رودخانه از هم جدا شده بودند، تروینگی ها و گروتونگی ها، به سرعت در میان آنها پدید آمدند.^[24] استان زمانی داچیا در حدود سال 350 در اختیار «تایفلی ها، ویکتاهالی ها و تروینگی ها» ^[25] بود.موفقیت گوت ها با گسترش فرهنگ چند قومیتی «سانتانا د مورش-چرنیاخوف» مشخص شده است.سکونت‌گاه‌های این فرهنگ در اواخر قرن سوم در مولداوی و والاشی ظاهر شد، ^[26] و پس از سال 330 در ترانسیلوانیا. این سرزمین‌ها توسط جمعیتی بی‌تحرک که به کشاورزی و دامداری مشغول بودند، سکونت داشتند.^[27] سفالگری، شانه سازی و سایر صنایع دستی در روستاها رونق داشت.ظروف ظروف ظروف چرخ دار یکی از اقلام معمول آن دوره است.فنجان های دست ساز سنت محلی نیز حفظ شد.گاوآهن‌هایی مشابه آن‌هایی که در استان‌های رومی مجاور ساخته می‌شوند و سنجاق‌هایی به سبک اسکاندیناویایی نشان‌دهنده تماس‌های تجاری با این مناطق است.روستاهای «سانتانا د مورش-چرنیاخوف» که گاه مساحتی بیش از 20 هکتار (49 هکتار) را در بر می‌گرفت، مستحکم نبودند و از دو نوع خانه تشکیل می‌شدند: کلبه‌های غرق‌شده با دیوارهای ساخته شده از چوب و داوب و ساختمان‌های سطحی با دیوارهای چوبی گچ‌کاری شده.کلبه های غرق شده قرن ها برای سکونتگاه های شرق کارپات ها معمول بوده اند، اما اکنون در مناطق دوردست استپ های پونتیک ظاهر شده اند.با ورود هون ها و حمله به تروینگی ها در سال 376، تسلط گوتیک ها از بین رفت.با این حال، گروه های قابل توجهی از گوت ها در سرزمین های شمال دانوب ماندند.