جواهر لعل نهرو که اغلب به عنوان بنیانگذار دولت مدرن هند شناخته می شود، یک فلسفه ملی با هفت هدف کلیدی ایجاد کرد: وحدت ملی، دموکراسی پارلمانی، صنعتی شدن، سوسیالیسم، توسعه خلق و خوی علمی، و عدم تعهد.این فلسفه زیربنای بسیاری از سیاست‌های او بود و بخش‌هایی مانند کارگران بخش دولتی، خانه‌های صنعتی، و دهقانان متوسط ​​و بالا سودمند بود.با این حال، این سیاست ها کمک قابل توجهی به فقرای شهری و روستایی، بیکاران و بنیادگرایان هندو نکرد.^[26]پس از مرگ والابهای پاتل در سال 1950، نهرو رهبر برجسته ملی شد و به او اجازه داد تا دیدگاه خود را برای هند آزادانه‌تر اجرا کند.سیاست های اقتصادی او بر صنعتی سازی جایگزین واردات و اقتصاد مختلط متمرکز بود.این رویکرد بخش‌های دولتی تحت کنترل دولت را با بخش‌های خصوصی ترکیب کرد.^[27] نهرو توسعه صنایع اساسی و سنگین مانند فولاد، آهن، زغال سنگ و نیرو را در اولویت قرار داد و از این بخش ها با یارانه ها و سیاست های حمایتی حمایت کرد.^[28]تحت رهبری نهرو، حزب کنگره در سال‌های 1957 و 1962 در انتخابات بیشتر پیروز شد. در دوران تصدی وی، اصلاحات قانونی قابل توجهی برای بهبود حقوق زنان در جامعه هندو ^[29] و پرداختن به تبعیض و غیرقابل لمس بودن کاست به اجرا درآمد.نهرو همچنین از آموزش دفاع می کرد که منجر به تأسیس مدارس، کالج ها و مؤسسات متعددی مانند مؤسسه های فناوری هند شد.^[30]دیدگاه سوسیالیستی نهرو برای اقتصاد هند با ایجاد کمیسیون برنامه ریزی در سال 1950، که ریاست آن را بر عهده داشت، رسمیت یافت.این کمیسیون برنامه های پنج ساله را بر اساس مدل شوروی با تمرکز بر برنامه های متمرکز و یکپارچه اقتصادی ملی تدوین کرد.^[31] این طرح ها شامل عدم اخذ مالیات برای کشاورزان، حداقل دستمزد و مزایا برای کارگران یقه آبی و ملی شدن صنایع کلیدی بود.علاوه بر این، تلاش برای تصرف زمین‌های مشترک روستا برای کارهای عمومی و صنعتی‌سازی وجود داشت که منجر به ساخت سدهای بزرگ، کانال‌های آبیاری، جاده‌ها و نیروگاه‌ها شد.