شورش در جامو و کشمیر که به عنوان شورش کشمیر نیز شناخته می شود، یک درگیری طولانی مدت جدایی طلبانه علیه دولت هند در منطقه جامو و کشمیر است.این منطقه از زمان تقسیم هند و پاکستان در سال 1947، کانون اختلافات ارضی بین هند و پاکستان بوده است. این شورش که در سال 1989 به طور جدی آغاز شد، ابعاد داخلی و خارجی دارد.در داخل، ریشه‌های شورش در ترکیبی از شکست‌های حکومت‌داری سیاسی و دموکراتیک در جامو و کشمیر نهفته است.توسعه دموکراتیک محدود تا اواخر دهه 1970 و معکوس شدن اصلاحات دموکراتیک در اواخر دهه 1980 منجر به افزایش نارضایتی محلی شد.این وضعیت با یک انتخابات جنجالی و مناقشه برانگیز در سال 1987 تشدید شد، که به طور گسترده به عنوان یک کاتالیزور برای شورش در نظر گرفته می شود.این انتخابات شاهد اتهامات تقلب و اعمال ناعادلانه بود که منجر به تشکیل گروه های شورشی مسلح توسط برخی از اعضای مجلس قانونگذاری ایالت شد.در خارج، پاکستان نقش مهمی در شورش داشته است.در حالی که پاکستان ادعا می کند که فقط از جنبش جدایی طلب حمایت اخلاقی و دیپلماتیک می کند، هند و جامعه بین المللی به ارائه تسلیحات، آموزش و حمایت از شبه نظامیان در منطقه متهم شده اند.پرویز مشرف، رئیس جمهور پیشین پاکستان در سال 2015 اعتراف کرد که دولت پاکستان در دهه 1990 از گروه های شورشی در کشمیر حمایت کرده و آنها را آموزش داده است.این دخالت خارجی همچنین تمرکز شورش را از جدایی طلبی به بنیادگرایی اسلامی تغییر داده است، تا حدی به دلیل هجوم شبه نظامیان جهادی پس از جنگ شوروی و افغانستان.این درگیری منجر به تلفات زیادی از جمله غیرنظامیان، پرسنل امنیتی و شبه نظامیان شده است.بر اساس داده‌های دولت، تا مارس 2017 تقریباً 41000 نفر به دلیل شورش جان خود را از دست داده‌اند که اکثریت مرگ‌ها در دهه 1990 و اوایل دهه 2000 رخ داده است.^[56] سازمان های غیردولتی تلفات بیشتری را پیشنهاد کرده اند.این شورش همچنین باعث مهاجرت گسترده هندوهای کشمیری به خارج از دره کشمیر شده است که اساساً چشم انداز جمعیتی و فرهنگی منطقه را تغییر داده است.از زمان لغو وضعیت ویژه جامو و کشمیر در اوت 2019، ارتش هند عملیات ضد شورش خود را در این منطقه افزایش داده است.این درگیری پیچیده، با ریشه در پویایی های سیاسی، تاریخی و منطقه ای، همچنان یکی از چالش برانگیزترین مسائل امنیتی و حقوق بشر در هند است.