شورش‌های بمبئی، مجموعه‌ای از رویدادهای خشونت‌آمیز در بمبئی (بمبئی کنونی)، ماهاراشترا، بین دسامبر ۱۹۹۲ تا ژانویه ۱۹۹۳ رخ داد که منجر به کشته شدن حدود ۹۰۰ نفر شد.^[57] این شورش‌ها عمدتاً با تشدید تنش‌ها پس از تخریب مسجد بابری توسط کارسواک‌های هندو در آیودیا در دسامبر 1992، و متعاقب آن اعتراضات گسترده و واکنش‌های خشونت‌آمیز جامعه مسلمان و هندو در رابطه با موضوع معبد رام، دامن زد.کمیسیون سریکریشنا که توسط دولت برای تحقیق در مورد شورش ها ایجاد شد، به این نتیجه رسید که دو مرحله مشخص در خشونت وجود دارد.مرحله اول بلافاصله پس از تخریب مسجد بابری در 6 دسامبر 1992 آغاز شد و عمدتاً با تحریک مسلمانان به عنوان واکنشی به تخریب مسجد مشخص شد.مرحله دوم، عمدتاً یک واکنش متقابل هندوها، در ژانویه 1993 رخ داد. این مرحله با حوادث متعددی از جمله کشتن کارگران هندو متادی توسط افراد مسلمان در دونگری، چاقو زدن هندوها در مناطق اکثریت مسلمان، و سوزاندن هولناک شش نفر برانگیخته شد. هندوها، از جمله یک دختر معلول، در Radhabai Chawl.گزارش کمیسیون بر نقش رسانه‌ها در تشدید اوضاع تاکید می‌کند، به‌ویژه روزنامه‌هایی مانند سامنا و نواکال که روایت‌های تحریک‌آمیز و اغراق‌آمیز درباره قتل‌های متدی و حادثه رضابای چول منتشر کردند.از 8 ژانویه 1993، شورش ها تشدید شد که شامل رویارویی بین هندوها به رهبری شیو سنا و مسلمانان بود که درگیر شدن جهان اموات بمبئی یک عامل بالقوه بود.این خشونت ها منجر به کشته شدن حدود 575 مسلمان و 275 هندو شد.^[58] کمیسیون خاطرنشان کرد که آنچه به عنوان یک درگیری جمعی آغاز شد، در نهایت توسط عناصر جنایتکار محلی تصرف شد و فرصتی برای منافع شخصی دید.شیو سنا، یک سازمان راستگرای هندو، در ابتدا از "انتقام‌جویی" حمایت کرد، اما بعدا متوجه شد که خشونت از کنترل خارج شده و منجر به درخواست رهبران آن برای پایان دادن به شورش شد.شورش های بمبئی فصلی تاریک در تاریخ هند را نشان می دهد که خطرات تنش های جمعی و پتانسیل مخرب درگیری های مذهبی و فرقه ای را برجسته می کند.