در پاسخ به دستورات کنفرانس یالتا در فوریه 1945، یک دولت موقت وحدت ملی لهستان در ژوئن 1945 تحت نظارت شوروی تشکیل شد.به زودی توسط ایالات متحده و بسیاری از کشورهای دیگر به رسمیت شناخته شد.سلطه شوروی از همان ابتدا آشکار بود، زیرا رهبران برجسته دولت زیرزمینی لهستان در مسکو محاکمه شدند ("محاکمه شانزده نفر" در ژوئن 1945).در سال‌های بلافاصله پس از جنگ، حکومت کمونیستی نوظهور توسط گروه‌های مخالف به چالش کشیده شد، از جمله از نظر نظامی توسط به اصطلاح "سربازان نفرین شده"، که هزاران نفر از آنها در درگیری‌های مسلحانه کشته شدند یا توسط وزارت امنیت عمومی تعقیب و اعدام شدند.چنین چریک هایی اغلب امید خود را به انتظار وقوع قریب الوقوع جنگ جهانی سوم و شکست اتحاد جماهیر شوروی می بستند.اگرچه توافق یالتا خواستار برگزاری انتخابات آزاد بود، انتخابات قانونگذاری لهستان در ژانویه 1947 تحت کنترل کمونیست ها بود.برخی از عناصر دموکراتیک و طرفدار غرب به رهبری استانیسلاو میکولایچیک، نخست وزیر سابق در تبعید، در دولت موقت و انتخابات 1947 شرکت کردند، اما در نهایت با تقلب در انتخابات، ارعاب و خشونت حذف شدند.پس از انتخابات 1947، کمونیست ها به سمت لغو "دموکراسی خلقی" تا حدی کثرت گرای پس از جنگ و جایگزینی آن با یک سیستم سوسیالیستی دولتی حرکت کردند.جبهه تحت سلطه کمونیست ها، بلوک دموکراتیک در انتخابات 1947، که در سال 1952 به جبهه وحدت ملی تبدیل شد، رسما منبع اقتدار دولتی شد.دولت در تبعید لهستان که فاقد شناخت بین المللی بود، تا سال 1990 به حیات خود ادامه داد.جمهوری خلق لهستان (Polska Rzeczpospolita Ludowa) تحت حکومت حزب کارگران متحد کمونیست لهستان (PZPR) تأسیس شد.حزب حاکم PZPR با ادغام اجباری حزب کمونیست کارگران لهستان (PPR) و حزب سوسیالیست لهستانی غیرکمونیستی (PPS) در دسامبر 1948 تشکیل شد.رئیس PPR رهبر آن زمان جنگ، ولادیسلاو گومولکا بود، که در سال 1947 "جاده لهستانی به سوی سوسیالیسم" را برای مهار، به جای ریشه کنی، عناصر سرمایه داری اعلام کرد.در سال 1948 توسط مقامات استالینیستی از قدرت خارج شد و به زندان افتاد.PPS که در سال 1944 توسط جناح چپ خود دوباره تأسیس شد، از آن زمان با کمونیست ها متحد شده بود.کمونیست‌های حاکم که در لهستان پس از جنگ ترجیح می‌دادند از اصطلاح «سوسیالیسم» به جای «کمونیسم» استفاده کنند تا مبنای ایدئولوژیک خود را شناسایی کنند، باید شریک سوسیالیست کوچک‌تر را نیز برای گسترش جذابیت خود، ادعای مشروعیت بیشتر و حذف رقابت در عرصه‌های سیاسی در نظر بگیرند. ترک کرد.سوسیالیست‌هایی که سازمان خود را از دست می‌دادند، تحت فشار سیاسی، پاکسازی ایدئولوژیک و پاکسازی‌ها قرار گرفتند تا برای اتحاد بر اساس شرایط PPR مناسب شوند.رهبران اصلی طرفدار کمونیست سوسیالیست ها نخست وزیران ادوارد اوسوبکا-موراوسکی و یوزف سیرانکیویچ بودند.در طول ظالمانه ترین مرحله دوره استالینیستی (1948-1953)، ترور در لهستان برای از بین بردن براندازی ارتجاعی ضروری بود.هزاران نفر از مخالفان رژیم خودسرانه محاکمه و تعداد زیادی اعدام شدند.جمهوری خلق توسط عوامل بی اعتبار شوروی مانند بولسلاو بیروت، یاکوب برمن و کنستانتین روکوسوفسکی رهبری می شد.کلیسای کاتولیک مستقل در لهستان از سال 1949 در معرض مصادره اموال و سایر محدودیت‌ها قرار گرفت و در سال 1950 برای امضای توافقنامه با دولت تحت فشار قرار گرفت.در سال 1953 و بعد از آن، با وجود گرم شدن نسبی پس از مرگ استالین در آن سال، آزار و اذیت کلیسا تشدید شد و رئیس آن، کاردینال استفان ویسزینسکی، بازداشت شد.یکی از رویدادهای کلیدی در آزار و شکنجه کلیسای لهستان، محاکمه نمایشی استالینیستی کراکوف کوریا در ژانویه 1953 بود.