لهستانی ها، یک قبیله اسلاوی غربی و لچیتی، پایه و اساس توسعه دولت لهستانی اولیه بودند و خود را در حوضه رودخانه وارتا در منطقه ای که اکنون منطقه لهستان بزرگ نامیده می شود، از قرن ششم مستقر کردند.آنها که از نزدیک با سایر گروه های اسلاو مانند ویستولان ها و مازووی ها، و همچنین چک ها و اسلواک ها مرتبط بودند، نقش مهمی در پویایی قبیله ای اروپای مرکزی داشتند.در قرن نهم، تحت رهبری نوظهور سلسله پیاست، لهستانی ها چندین گروه اسلاوی غربی را در شمال موراویای بزرگ متحد کردند و هسته دوک نشین لهستان را تشکیل دادند.این موجودیت بعداً به یک ایالت رسمی‌تر تحت فرمان اولین فرمانروای تأیید شده تاریخی، میشکو یکم (حکومت 960–992) تبدیل شد که قلمرو را گسترش داد و مناطقی مانند مازوویا، سیلسیا و سرزمین‌های ویستولان لهستان کوچک را در بر گرفت.نام "لهستان" خود از لهستانی ها گرفته شده است و نقش اصلی آنها را در تاریخ اولیه این کشور برجسته می کند.یافته های باستان شناسی دژهای اصلی ایالت پولان اولیه را شناسایی کرده اند، از جمله:Giecz: از جایی که سلسله پیاست کنترل خود را گسترش دادپوزنان: احتمالاً سنگر اصلی سیاسی استGniezno: فرض می شود مرکز مذهبی استOstrów Lednicki: یک استحکامات کوچکتر که از نظر استراتژیک بین پوزنان و گنیزنو قرار دارد.این مکان ها بر اهمیت اداری و تشریفاتی این مکان ها در اوایل تشکیل دولت لهستان تاکید می کنند.سند Dagome iudex که مربوط به دوران سلطنت میشکو است، نگاهی اجمالی به وسعت لهستان در اواخر قرن دهم ارائه می‌کند و ایالتی را توصیف می‌کند که بین رودخانه اودر و روس، و بین لهستان کوچک و دریای بالتیک کشیده شده است.این دوره آغاز مسیر تاریخی لهستان بود که به طور قابل توجهی تحت تأثیر تحولات استراتژیک و فرهنگی آغاز شده توسط لهستانی ها قرار گرفت.