افزایش قیمت برای کالاهای مصرفی ضروری باعث اعتراضات لهستانی در سال 1970 شد. در ماه دسامبر، ناآرامی ها و اعتصاب هایی در شهرهای بندری دریای بالتیک، گدانسک، گدنیا، و شچسین رخ داد که نشان دهنده نارضایتی عمیق از شرایط زندگی و کار در این کشور بود.برای احیای اقتصاد، از سال 1971 رژیم گیرک اصلاحات گسترده ای را انجام داد که شامل استقراض خارجی در مقیاس بزرگ بود.این اقدامات در ابتدا باعث بهبود شرایط برای مصرف کنندگان شد، اما در چند سال این استراتژی نتیجه معکوس داد و اقتصاد رو به وخامت گذاشت.ادوارد گیرک توسط شوراها به خاطر پیروی نکردن از توصیه های «برادرانه» آنها، عدم حمایت از حزب کمونیست و اتحادیه های رسمی کارگری و اجازه ظهور نیروهای «ضد سوسیالیست» سرزنش شد.در 5 سپتامبر 1980، استانیسلاو کانیا به عنوان دبیر اول PZPR جایگزین گیرک شد.نمایندگان کمیته های کارگری اضطراری از سراسر لهستان در 17 سپتامبر در گدانسک گرد هم آمدند و تصمیم گرفتند یک سازمان اتحادیه ملی واحد به نام "همبستگی" تشکیل دهند.در فوریه 1981، وزیر دفاع ژنرال وویچ یاروزلسکی سمت نخست وزیری را بر عهده گرفت.هم حزب همبستگی و هم حزب کمونیست به شدت از هم جدا شدند و شوروی صبر و شکیبایی خود را از دست داد.کانیا در کنگره حزب در ژوئیه مجدداً انتخاب شد، اما فروپاشی اقتصاد ادامه یافت و بی نظمی عمومی نیز ادامه یافت.در اولین کنگره ملی همبستگی در سپتامبر تا اکتبر 1981 در گدانسک، لخ والسا با 55 درصد آرا به عنوان رئیس ملی اتحادیه انتخاب شد.فراخوانی خطاب به کارگران دیگر کشورهای اروپای شرقی صادر شد و از آنها خواست که راه همبستگی را دنبال کنند.برای شوروی، این گردهمایی یک "عیاشی ضد سوسیالیستی و ضد شوروی" بود و رهبران کمونیست لهستان، به طور فزاینده ای توسط یاروزلسکی و ژنرال چسلاو کیشچاک رهبری می شدند، آماده اعمال زور بودند.در اکتبر 1981، یاروزلسکی به عنوان دبیر اول PZPR انتخاب شد.رای پلنوم 180 در برابر 4 بود و او پست های دولتی خود را حفظ کرد.یاروزلسکی از پارلمان خواست تا اعتصابات را ممنوع کند و به او اجازه اعمال اختیارات فوق العاده بدهد، اما وقتی هیچ یک از این درخواست ها پذیرفته نشد، تصمیم گرفت به هر حال به برنامه های خود ادامه دهد.