در 12 مه 1926، پیلسودسکی کودتای مه را ترتیب داد، سرنگونی نظامی دولت غیرنظامی علیه رئیس جمهور استانیسلاو وویچیچوفسکی و نیروهای وفادار به دولت قانونی.صدها نفر در نبردهای برادرکشی کشته شدند.پیلسودسکی توسط چندین جناح چپ حمایت می شد که موفقیت کودتای او را با مسدود کردن حمل و نقل ریلی نیروهای دولتی تضمین کردند.او همچنین از حمایت مالکان بزرگ محافظه‌کار برخوردار بود، حرکتی که باعث شد دموکرات‌های راست‌گرای ملی به عنوان تنها نیروی اجتماعی اصلی مخالف تصاحب قدرت باقی بمانند.پس از کودتا، رژیم جدید در ابتدا بسیاری از تشریفات پارلمانی را رعایت کرد، اما به تدریج کنترل خود را تشدید کرد و تظاهر را کنار گذاشت.Centrolew، ائتلافی از احزاب چپ میانه، در سال 1929 تشکیل شد و در سال 1930 خواستار "الغای دیکتاتوری" شد.در سال 1930، سجم منحل شد و تعدادی از نمایندگان مخالف در قلعه برست زندانی شدند.پنج هزار مخالف سیاسی قبل از انتخابات قانونگذاری لهستان در سال 1930، که برای اعطای اکثریت کرسی ها به بلوک غیر حزبی طرفدار رژیم برای همکاری با دولت (BBWR) تقلب شد، دستگیر شدند.رژیم مستبد Sanation ("sanation" به معنای "درمان") که پیلسودسکی تا زمان مرگش در سال 1935 رهبری کرد (و تا سال 1939 بر سر کار بود) منعکس کننده تحول دیکتاتور از گذشته چپ میانه اش به اتحادهای محافظه کار بود.نهادها و احزاب سیاسی اجازه فعالیت داشتند، اما روند انتخابات دستکاری شد و آنهایی که حاضر به همکاری تسلیمانه نبودند، تحت سرکوب قرار گرفتند.از سال 1930، مخالفان سرسخت رژیم، بسیاری از طرفداران چپ، به زندان افتادند و تحت فرآیندهای قانونی با احکام سخت مانند محاکمه برست قرار گرفتند، یا در زندان برزا کارتوسکا و اردوگاه‌های مشابه زندانیان سیاسی بازداشت شدند.حدود سه هزار نفر بدون محاکمه در زمان‌های مختلف بین سال‌های 1934 و 1939 در اردوگاه توقیف برزا بازداشت شدند. برای مثال در سال 1936، 369 فعال از جمله 342 کمونیست لهستانی به آنجا برده شدند.دهقانان شورشی در سالهای 1932، 1933 و اعتصاب دهقانان در لهستان در سال 1937 دست به شورش زدند.سایر ناآرامی‌های مدنی توسط کارگران اعتصابی صنعتی (مثلاً رویدادهای "بهار خونین" 1936)، ملی‌گرایان اوکراینی و فعالان جنبش اولیه بلاروس ایجاد شد.همه به هدف صلح بی رحمانه پلیس-نظامی تبدیل شدند. رژیم علاوه بر حمایت از سرکوب سیاسی، کیش شخصیت یوزف پیلسودسکی را که مدت ها قبل از به دست گرفتن قدرت های دیکتاتوری وجود داشت، پرورش داد.پیلسودسکی پیمان عدم تجاوز شوروی-لهستان را در سال 1932 و اعلامیه عدم تجاوز آلمان-لهستان در سال 1934 را امضا کرد، اما در سال 1933 اصرار داشت که هیچ تهدیدی از طرف شرق یا غرب وجود ندارد و گفت که سیاست لهستان بر تبدیل شدن به کامل تمرکز دارد. مستقل بدون تامین منافع خارجیاو سیاست حفظ فاصله مساوی و یک مسیر میانی قابل تنظیم در مورد دو همسایه بزرگ را آغاز کرد که بعداً توسط ژوزف بک ادامه یافت.پیلوسودسکی کنترل شخصی ارتش را در دست داشت، اما ارتش ضعیف بود، آموزش‌دیده بود و آمادگی‌های ضعیفی برای درگیری‌های احتمالی آینده داشت.تنها طرح جنگی او یک جنگ دفاعی در برابر تهاجم شوروی بود. مدرنیزاسیون آهسته پس از مرگ پیلسودسکی بسیار عقب‌تر از پیشرفت‌های همسایگان لهستان بود و اقداماتی برای محافظت از مرزهای غربی که توسط پیلسودسکی از سال 1926 متوقف شد، تا مارس 1939 انجام نشد.هنگامی که مارشال پیلسودسکی در سال 1935 درگذشت، او حمایت بخش‌های مسلط جامعه لهستان را حفظ کرد، حتی اگر هرگز خطری برای آزمایش محبوبیت خود در یک انتخابات صادقانه نداشت.رژیم او دیکتاتوری بود، اما در آن زمان فقط چکسلواکی در تمام مناطق همسایه لهستان دموکراتیک باقی ماند.مورخان دیدگاه‌های متفاوتی درباره معنا و پیامدهای کودتای پیلسودسکی و حکومت شخصی او پس از آن داشته‌اند.