اتحادیه لوبلین در سال 1569، مشترک المنافع لهستان-لیتوانی را تأسیس کرد، یک ایالت فدرال که متحدتر از ترتیبات سیاسی قبلی بین لهستان و لیتوانی بود.لهستان-لیتوانی به یک سلطنت انتخابی تبدیل شد که در آن پادشاه توسط اشراف ارثی انتخاب می شد.حکومت رسمی اشراف، که به نسبت سایر کشورهای اروپایی تعدادشان بیشتر بود، یک نظام دموکراتیک اولیه را تشکیل می‌داد ("یک دموکراسی نجیب پیچیده")، بر خلاف سلطنت‌های مطلقه رایج در آن زمان در بقیه اروپا.آغاز مشترک المنافع مصادف با دوره ای در تاریخ لهستان بود که در آن قدرت سیاسی بزرگی به دست آمد و پیشرفت هایی در تمدن و رفاه صورت گرفت.اتحادیه لهستان و لیتوانی به یک شرکت کننده با نفوذ در امور اروپا و یک نهاد فرهنگی حیاتی تبدیل شد که فرهنگ غربی (با ویژگی های لهستانی) را به شرق گسترش داد.در نیمه دوم قرن شانزدهم و نیمه اول قرن هفدهم، کشورهای مشترک المنافع با مساحتی نزدیک به یک میلیون کیلومتر مربع و جمعیتی در حدود ده میلیون نفر، یکی از بزرگترین و پرجمعیت ترین ایالت های اروپای معاصر بود.اقتصاد آن تحت سلطه کشاورزی متمرکز بر صادرات بود.تساهل مذهبی سراسری در کنفدراسیون ورشو در سال 1573 تضمین شد.