سیاست‌های سرکوب‌گر روزافزون قدرت‌های تقسیم‌کننده منجر به جنبش‌های مقاومت در لهستان تجزیه‌شده شد و در سال 1830 میهن‌دوستان لهستانی قیام نوامبر را به راه انداختند.این شورش به یک جنگ تمام عیار با روسیه تبدیل شد، اما رهبری توسط محافظه کاران لهستانی که تمایلی به به چالش کشیدن امپراتوری نداشتند و با گسترش پایگاه اجتماعی جنبش استقلال از طریق اقداماتی مانند اصلاحات ارضی مخالف بودند، به دست گرفت.علیرغم منابع قابل توجه بسیج شده، یک سری اشتباهات توسط چندین فرمانده ارشد متوالی منصوب شده توسط دولت ملی شورشی لهستان منجر به شکست نیروهای آن توسط ارتش روسیه در سال 1831 شد. کنگره لهستان قانون اساسی و ارتش خود را از دست داد، اما به طور رسمی یک اداری جداگانه باقی ماند. واحد در امپراتوری روسیهپس از شکست قیام نوامبر، هزاران مبارز سابق لهستانی و دیگر فعالان به اروپای غربی مهاجرت کردند.این پدیده که به مهاجرت بزرگ معروف است، به زودی بر زندگی سیاسی و فکری لهستان مسلط شد.همراه با رهبران جنبش استقلال، جامعه لهستانی خارج از کشور شامل بزرگترین ذهن های ادبی و هنری لهستانی، از جمله شاعران رمانتیک آدام میکیویچ، جولیوس اسلوواکی، سیپریان نوروید، و آهنگساز فردریک شوپن بود.در لهستان اشغال شده و سرکوب شده، برخی به دنبال پیشرفت از طریق فعالیت های غیرخشونت آمیز متمرکز بر آموزش و اقتصاد، معروف به کار ارگانیک بودند.برخی دیگر با همکاری محافل مهاجر، توطئه هایی را سازماندهی کردند و برای قیام مسلحانه بعدی آماده شدند.