در 12 تا 13 دسامبر 1981، رژیم در لهستان حکومت نظامی اعلام کرد که بر اساس آن ارتش و نیروهای پلیس ویژه ZOMO برای سرکوب همبستگی استفاده شدند.رهبران شوروی اصرار داشتند که یاروزلسکی مخالفان را با نیروهایی که در اختیار دارد، بدون دخالت شوروی آرام کند.تقریباً همه رهبران همبستگی و بسیاری از روشنفکران وابسته دستگیر یا بازداشت شدند.9 کارگر در آرام سازی ووجک کشته شدند.ایالات متحده و سایر کشورهای غربی با اعمال تحریم های اقتصادی علیه لهستان و اتحاد جماهیر شوروی پاسخ دادند.ناآرامی در کشور فروکش کرد، اما ادامه یافت.رژیم لهستان پس از دستیابی به نوعی ثبات ظاهری، آرام گرفت و سپس حکومت نظامی را طی چند مرحله لغو کرد.در دسامبر 1982 حکومت نظامی به حالت تعلیق درآمد و تعداد کمی از زندانیان سیاسی از جمله والسا آزاد شدند.اگرچه حکومت نظامی به طور رسمی در ژوئیه 1983 به پایان رسید و یک عفو جزئی وضع شد، چند صد زندانی سیاسی در زندان باقی ماندند.یرزی پوپیلوشکو، کشیش محبوب طرفدار همبستگی، در اکتبر 1984 توسط ماموران امنیتی ربوده و به قتل رسید.تحولات بیشتر در لهستان همزمان با رهبری اصلاح طلب میخائیل گورباچف ​​در اتحاد جماهیر شوروی (فرآیندهایی معروف به گلاسنوست و پرسترویکا) روی داد و تحت تأثیر آن قرار گرفت.در سپتامبر 1986، عفو عمومی اعلام شد و دولت تقریباً همه زندانیان سیاسی را آزاد کرد.با این حال، کشور فاقد ثبات اساسی بود، زیرا تلاش‌های رژیم برای سازمان‌دهی جامعه از بالا به پایین شکست خورده بود، در حالی که تلاش‌های مخالفان برای ایجاد «جامعه جایگزین» نیز ناموفق بود.با حل نشدن بحران اقتصادی و ناکارآمدی نهادهای اجتماعی، هم دستگاه حاکم و هم اپوزیسیون شروع به جستجوی راه‌هایی برای خروج از بن بست کردند.با میانجیگری ضروری کلیسای کاتولیک، تماس های اکتشافی برقرار شد.تظاهرات دانشجویی در فوریه 1988 از سر گرفته شد. ادامه نزول اقتصادی منجر به اعتصابات در سراسر کشور در ماه های آوریل، مه و اوت شد.اتحاد جماهیر شوروی که به طور فزاینده‌ای بی‌ثبات شده بود، تمایلی به اعمال فشار نظامی یا فشارهای دیگر برای حمایت از رژیم‌های متفقین در مشکل نداشت.دولت لهستان مجبور به مذاکره با مخالفان شد و در سپتامبر 1988 مذاکرات مقدماتی با رهبران همبستگی در ماگدالنکا آغاز شد.جلسات متعددی که برگزار شد شامل والسا و ژنرال کیشچاک و دیگران بود.چانه زنی های نامناسب و نزاع های درون حزبی منجر به مذاکرات رسمی میزگرد در سال 1989 شد و به دنبال آن انتخابات قانونگذاری لهستان در ژوئن همان سال برگزار شد، رویدادی که نشان دهنده سقوط کمونیسم در لهستان بود.