در اواخر قرن 18، اصلاحات داخلی اساسی در کشورهای مشترک المنافع لهستان-لیتوانی انجام شد، زیرا در حال انقراض بود.فعالیت های اصلاحی که در ابتدا توسط جناح بزرگ خانواده چارتوریسکی معروف به فامیلیا ترویج شد، واکنش خصمانه و واکنش نظامی قدرت های همسایه را برانگیخت، اما شرایطی را ایجاد کرد که باعث بهبود اقتصادی شد.پرجمعیت ترین مرکز شهری، پایتخت ورشو، جایگزین دانزیگ (گدانسک) به عنوان مرکز تجاری پیشرو شد و اهمیت طبقات اجتماعی شهری مرفه تر افزایش یافت.دهه‌های آخر عمر مشترک المنافع مستقل با جنبش‌های اصلاحی تهاجمی و پیشرفت‌های گسترده در زمینه‌های آموزش، زندگی فکری، هنر و تکامل نظام اجتماعی و سیاسی مشخص شد.انتخابات سلطنتی سال 1764 منجر به ارتقای استانیسلاو آگوست پونیاتوفسکی شد، یک اشراف اصیل و دنیوی مرتبط با خانواده چارتوریسکی، اما توسط امپراتور کاترین کبیر روسیه که انتظار داشت او پیروان مطیع او باشد، انتخاب و تحمیل شد.استانیسلاو آگوست بر دولت لهستان-لیتوانی تا زمان انحلال آن در سال 1795 حکمرانی کرد. پادشاه سلطنت خود را در میان تمایل خود برای اجرای اصلاحات لازم برای نجات دولت در حال شکست و ضرورت درک شده برای باقی ماندن در یک رابطه تابع با حامیان روسی خود سپری کرد.به دنبال سرکوب کنفدراسیون وکلا (شورش اشراف علیه نفوذ روسیه)، بخش‌هایی از کشورهای مشترک المنافع در سال 1772 به تحریک فردریک کبیر پروس بین پروس، اتریش و روسیه تقسیم شد، اقدامی که به عنوان تقسیم اول لهستان: استان های بیرونی کشورهای مشترک المنافع با توافق سه همسایه قدرتمند این کشور تصرف شدند و تنها یک ایالت کوچک باقی مانده بود.