در دهه 1990، رژیم نظامی میانمار علیرغم پیروزی حزب اتحادیه ملی برای دموکراسی (NLD) در انتخابات چند حزبی در سال 1990، همچنان به کنترل خود ادامه داد. رهبران NLD، تین او و آنگ سان سوچی در حبس خانگی نگهداری شدند و ارتش پس از سو، با فشارهای بین المللی فزاینده ای مواجه شد. کی برنده جایزه صلح نوبل در سال 1991 شد. با جایگزینی ساو ماونگ با ژنرال تان شو در سال 1992، رژیم برخی محدودیت ها را کاهش داد، اما تسلط خود را بر قدرت حفظ کرد، از جمله توقف تلاش ها برای پیش نویس قانون اساسی جدید.در طول این دهه، رژیم مجبور بود به شورش های قومی مختلف رسیدگی کند.توافقنامه های آتش بس قابل توجهی با چندین گروه قبیله ای مورد مذاکره قرار گرفت، اگرچه صلح پایدار با گروه قومی کارن گریزان ماند.علاوه بر این، فشار ایالات متحده منجر به معامله با Khun Sa، یک جنگ سالار تریاک، در سال 1995 شد. پایتخت از یانگون تا نایپیداو در سال 2005.دولت در سال 2003 یک "نقشه راه به سوی دموکراسی" هفت مرحله ای را اعلام کرد، اما هیچ جدول زمانی یا روند راستی آزمایی وجود نداشت که منجر به شک ناظران بین المللی شد.کنوانسیون ملی در سال 2005 مجدداً برای بازنویسی قانون اساسی تشکیل شد، اما گروه‌های اصلی طرفدار دموکراسی را حذف کرد که منجر به انتقاد بیشتر شد.نقض حقوق بشر، از جمله کار اجباری، سازمان بین المللی کار را بر آن داشت تا در سال 2006، اعضای حکومت نظامی را به جرم جنایت علیه بشریت تحت تعقیب قرار دهد ^{[. 90]}