در ماه می 2008، میانمار توسط طوفان نرگس، یکی از مرگبارترین بلایای طبیعی در تاریخ این کشور، مورد اصابت قرار گرفت.این طوفان منجر به بادهایی با سرعت 215 کیلومتر در ساعت و خسارات ویرانگر شد و بیش از 130000 نفر کشته یا مفقود شدند و خسارتی بالغ بر 12 میلیارد دلار آمریکا برآورد شد.علیرغم نیاز فوری به کمک، دولت انزواطلب میانمار در ابتدا ورود کمک های خارجی، از جمله هواپیماهای سازمان ملل را که تدارکات ضروری را تحویل می دادند، محدود کرد.سازمان ملل این تردید در اجازه دادن به امداد بین المللی در مقیاس بزرگ را "بی سابقه" توصیف کرد.موضع محدودکننده دولت با انتقاد شدید نهادهای بین المللی مواجه شد.سازمان‌ها و کشورهای مختلف از میانمار خواستند کمک‌های نامحدود را مجاز کند.در نهایت، حکومت نظامی موافقت کرد که انواع محدودی از کمک‌ها مانند غذا و دارو را بپذیرد، اما همچنان به امدادگران خارجی یا واحدهای نظامی در کشور اجازه ورود نداد.این تردید منجر به اتهامات رژیم برای کمک به "فاجعه انسان ساز" و بالقوه ارتکاب جنایات علیه بشریت شد.تا 19 مه، میانمار کمک های انجمن کشورهای جنوب شرق آسیا (ASEAN) را مجاز کرد و بعداً موافقت کرد که به همه امدادگران، صرف نظر از ملیت، اجازه ورود به کشور را بدهد.با این حال، دولت در برابر حضور واحدهای نظامی خارجی مقاومت کرد.یک گروه حامل آمریکایی که مملو از کمک بود، پس از ممنوعیت ورود مجبور به ترک شد.بر خلاف انتقادات بین المللی، دولت برمه بعداً از کمک های سازمان ملل ستایش کرد، هرچند گزارش هایی نیز از کمک های تجاری نظامی به نیروی کار منتشر شد.