قیام در مونته نگرو قیام علیه نیروهای اشغالگر ایتالیایی در مونته نگرو بود.این حزب که توسط حزب کمونیست یوگسلاوی در 13 ژوئیه 1941 آغاز شد، طی شش هفته سرکوب شد، اما با شدت بسیار کمتری تا نبرد Pljevlja در 1 دسامبر 1941 ادامه یافت. شورشیان توسط ترکیبی از کمونیست ها و افسران ارتش سلطنتی سابق یوگسلاوی رهبری می شدند. از مونته نگروبرخی از افسران اخیراً پس از دستگیری در جریان تهاجم به یوگسلاوی، از اردوگاه های اسیران آزاد شده بودند.کمونیست‌ها سازمان را مدیریت می‌کردند و کمیسرهای سیاسی تهیه می‌کردند، در حالی که نیروهای نظامی شورشی توسط افسران سابق رهبری می‌شدند.در عرض سه هفته پس از شروع قیام، شورشیان توانستند تقریباً تمام قلمرو مونته نگرو را تصرف کنند.نیروهای ایتالیایی مجبور به عقب نشینی به سنگرهای خود در Pljevlja، Nikšić، Cetinje و Podgorica شدند.ضد حمله بیش از 70000 سرباز ایتالیایی به فرماندهی ژنرال الساندرو پیرزیو بیرولی توسط شبه نظامیان مسلمان ساندژاک و نیروهای نامنظم آلبانیایی از مناطق مرزی بین مونته نگرو و آلبانی کمک شد و قیام را ظرف شش هفته سرکوب کرد.یوسیپ بروز تیتو به دلیل اشتباهاتش در جریان قیام، میلوان جیلاس را از فرماندهی نیروهای پارتیزان در مونته نگرو برکنار کرد، به ویژه به این دلیل که جیلاس به جای تاکتیک های چریکی علیه نیروهای ایتالیایی و به دلیل "خطاهای چپ" او، مبارزه جبهه ای را انتخاب کرد.پس از شکست بزرگ 1 دسامبر 1941 در جریان حمله ناموفق نیروهای کمونیست به پادگان ایتالیایی در Pljevlja، بسیاری از سربازان نیروهای پارتیزان را ترک کردند و به چتنیک های ضد کمونیست پیوستند.پس از این شکست، کمونیست‌ها مردمی را که دشمنان خود می‌دانستند به وحشت انداختند، که با بسیاری در مونته‌نگرو دشمنی کرد.شکست نیروهای کمونیست در جریان نبرد پلویلا، همراه با سیاست ترور آنها، دلایل اصلی گسترش درگیری بین شورشیان کمونیست و ناسیونالیست در مونته نگرو پس از قیام بود.در نیمه دوم دسامبر 1941، افسران نظامی ناسیونالیست جوریشیچ و لاشیچ بسیج واحدهای مسلح جدا از پارتیزان ها را آغاز کردند.