از سال 1945 تا 1992، مونته نگرو به یک جمهوری تشکیل دهنده جمهوری سوسیالیستی فدرال یوگسلاوی تبدیل شد.این جمهوری کوچکترین جمهوری در فدراسیون بود و کمترین جمعیت را داشت.مونته نگرو از نظر اقتصادی قوی تر از همیشه شد، زیرا به عنوان یک جمهوری توسعه نیافته از بودجه فدرال کمک گرفت و همچنین به یک مقصد گردشگری تبدیل شد.پس از جنگ، سال‌های متلاطم و با حذف سیاسی مشخص شد.کرستو زرنوف پوپوویچ، رهبر سبزها در سال 1947 ترور شد و 10 سال بعد، در سال 1957، آخرین چتنیک مونته نگرو ولادیمیر شیپچیچ نیز به قتل رسید.در این دوره، کمونیست های مونته نگرویی مانند ولیکو ولاهوویچ، سوتوزار ووکمانوویچ-تمپو، ولادیمیر پوپوویچ و جوو کاپیچیچ پست های کلیدی در دولت فدرال یوگسلاوی داشتند.در سال 1948 یوگسلاوی با انشعاب تیتو و استالین مواجه شد، دوره ای از تنش های شدید بین یوگسلاوی و اتحاد جماهیر شوروی که ناشی از اختلاف نظر در مورد تأثیرات هر کشور بر همسایگان خود و قطعنامه Informbiro بود.آشفتگی سیاسی هم در درون حزب کمونیست و هم در ملت آغاز شد.کمونیست های طرفدار شوروی در زندان های مختلف در سرتاسر یوگسلاوی، به ویژه گلی اوتوک، با محاکمه و حبس مواجه شدند.بسیاری از مونته نگروها به دلیل وفاداری سنتی خود به روسیه، خود را شوروی گرا اعلام کردند.این انشعاب سیاسی در حزب کمونیست شاهد سقوط بسیاری از رهبران مهم کمونیست، از جمله آرسو یووانوویچ مونته نگرویی و ولادو داپچویچ بود.بسیاری از افرادی که در این دوره زندانی شدند، صرف نظر از ملیت، بی گناه بودند - این امر بعداً توسط دولت یوگسلاوی به رسمیت شناخته شد.در سال 1954، میلوان جیلاس، سیاستمدار برجسته مونته نگرویی به دلیل انتقاد از رهبران حزب به دلیل تشکیل "طبقه حاکم جدید" در یوگسلاوی همراه با پکو داپچویچ، از حزب کمونیست اخراج شد.در نیمه دوم دهه 1940 و کل دهه 1950، به لطف بودجه فدرال، کشور تحت بازسازی زیرساختی قرار گرفت.پایتخت تاریخی مونته نگرو سیتینجه با پودگوریتسا جایگزین شد، که در دوره بین جنگ به بزرگترین شهر جمهوری تبدیل شد - اگرچه به دلیل بمباران شدید در آخرین مراحل جنگ جهانی دوم عملاً ویران شده بود.پودگوریتسا موقعیت جغرافیایی مطلوب تری در مونته نگرو داشت و در سال 1947 مقر جمهوری به این شهر منتقل شد که اکنون به افتخار مارشال تیتو، تیتوگراد نامیده می شود.Cetinje عنوان "شهر قهرمان" را در داخل یوگسلاوی دریافت کرد.فعالیت های کاری جوانان یک راه آهن بین دو شهر بزرگ تیتوگراد و نیکشیچ و همچنین یک خاکریز بر روی دریاچه اسکادار ایجاد کرد که پایتخت را با بندر اصلی بار مرتبط می کند.بندر بار نیز پس از استخراج معادن در طول عقب نشینی آلمان در سال 1944 بازسازی شد. بنادر دیگری که با بهبود زیرساختی مواجه شدند کوتور، ریسان و تیوات بودند.در سال 1947 Jugopetrol Kotor تاسیس شد.صنعتی شدن مونته نگرو از طریق تأسیس شرکت الکترونیکی Obod در Cetinje، کارخانه فولاد و آبجوسازی Trebjesa در نیکشیچ و کارخانه آلومینیوم پودگوریتسا در سال 1969 نشان داده شد.