پس از مرگ پتار اول، برادرزاده 17 ساله او، راده پتروویچ، متروپولینت پتار دوم شد.بر اساس اجماع تاریخی و ادبی، پتار دوم، که معمولاً «نجگوش» نامیده می‌شود، تأثیرگذارترین شاهزاده-اسقف بود که پایه‌گذاری دولت مدرن مونته‌نگرو و پس از آن پادشاهی مونته‌نگرو را بنا نهاد.او همچنین یک شاعر تحسین شده مونته نگرویی بود.رقابتی طولانی بین کلانشهرهای مونته نگرو از خانواده پتروویچ و خانواده رادونجیچ، یک قبیله پیشرو که مدتها برای کسب قدرت در برابر اقتدار پتروویچ رقابت می کردند، وجود داشت.این رقابت در دوران پتار دوم به اوج خود رسید، اگرچه او از این چالش پیروز بیرون آمد و با اخراج بسیاری از اعضای خانواده رادونجیچ از مونته نگرو، قدرت خود را تقویت کرد.در امور داخلی، پتار دوم یک اصلاح طلب بود.او اولین مالیات ها را در سال 1833 در برابر مخالفت سرسخت بسیاری از مونته نگروها معرفی کرد که احساس قوی آزادی فردی و قبیله ای آنها اساساً با مفهوم پرداخت های اجباری به مقام مرکزی در تضاد بود.او یک دولت مرکزی رسمی متشکل از سه نهاد سنا، گاردیا و پرجانیک ها ایجاد کرد.سنا متشکل از 12 نماینده از بانفوذترین خانواده های مونته نگرو بود و وظایف اجرایی و قضایی و همچنین قانونگذاری دولت را انجام می داد.گاردیا متشکل از 32 عضو به عنوان نمایندگان مجلس سنا در سراسر کشور سفر می کرد و به اختلافات رسیدگی می کرد و در غیر این صورت قانون و نظم را اداره می کرد.پرجانیک ها یک نیروی پلیس بودند که هم به سنا و هم مستقیماً به متروپولیتن گزارش می دادند.پتار دوم قبل از مرگش در سال 1851، برادرزاده‌اش دانیلو را جانشین خود کرد.برای او معلمی تعیین کرد و به وین فرستاد و از آنجا در روسیه ادامه تحصیل داد.به گفته برخی از مورخان، پتار دوم به احتمال زیاد دانیلو را برای رهبری سکولار آماده کرد.با این حال، هنگامی که پتار دوم درگذشت، سنا، تحت تأثیر جورجیجه پتروویچ (ثروتمندترین مونته نگرو در آن زمان)، برادر بزرگ پتار دوم، پرو را به عنوان شاهزاده و نه متروپولیتن معرفی کرد.با این وجود، در یک مبارزه کوتاه برای قدرت، پرو، که فرماندهی حمایت سنا را بر عهده داشت، به دانیلو جوان‌تر که از حمایت بیشتری در میان مردم برخوردار بود، شکست خورد.در سال 1852، دانیلو یک شاهزاده سکولار مونته نگرو را با خود به عنوان شاهزاده اعلام کرد و به طور رسمی حکومت کلیسایی را لغو کرد.