در زمان میهایلو اول، زتا یک ژوپای داخل دوکلجا بود و به نام لوشکا ژوپا نیز شناخته می شد.از اواخر قرن یازدهم، این نام برای اشاره به کل دوکلجا در ابتدا در کتابچه راهنمای نظامی Kekaumenos، که در دهه 1080 نوشته شده بود، شروع شد.در طول دهه‌های بعدی، اصطلاح زتا به تدریج جایگزین دوکلجا شد تا به این منطقه اشاره کند.شاهزاده صرب دسا اوروشوویچ دوکلیا و تراوونیا را در سال 1148 فتح کرد و عنوان "شاهزاده پریمورجه" (دریانوردی) را با هم ترکیب کرد و با برادرش اوروش دوم پرووسلاو از 1149 تا 1153 و به تنهایی تا سال 1162 بر صربستان حکومت کرد. در سال 1190 بزرگ، پسر Rascia و Stefan Nemanja، Vukan II، حق خود را بر زتا اعلام کرد.در سال 1219، جورجه نمانجیچ جانشین ووکان شد.پس از او دومین پسر بزرگش، اوروش اول، صومعه "Uspenje Bogorodice" در Moraça را ساخت.بین سال‌های 1276 و 1309، زتا توسط ملکه یلنا، بیوه پادشاه صربستان، اوروش اول، اداره می‌شد. او حدود 50 صومعه را در منطقه بازسازی کرد، که مهم‌ترین آنها سنت سرج و واخ در رودخانه بوینا بود.از سال 1309 تا 1321، زتا توسط بزرگترین پسر پادشاه میلوتین، پادشاه جوان استفان اوروش سوم دچانسکی، اداره می شد.به همین ترتیب، از سال 1321 تا 1331، پسر جوان استفان، استفان دوشان اوروش چهارم نمانجیچ، پادشاه و امپراتور آینده صربستان، زتا را با پدرش اداره کرد.دوشان توانا در سال 1331 تاجگذاری کرد و تا زمان مرگش در سال 1355 حکومت کرد.خود زتا در اختیار بیوه دوشان، یلنا، بود که در آن زمان در سرس بود، جایی که دادگاه خود را داشت.سال بعد، در ژوئن، ژارکو شهروند جمهوری ونیز می شود، جایی که او به عنوان "بارون ارباب پادشاه صربستان، با مالکیت در منطقه زتا و بویانای دریایی" شناخته می شد.جوراش ایلیجیچ تا زمان قتلش در سال 1362 "سر" (کفالیجا، از یونانی Kephale) زتای بالا بود.