امپراتوری Majapahit یک امپراتوری تالاسوکراتی هندو-بودایی جاوه در جنوب شرقی آسیا بود که در اواخر قرن سیزدهم در جاوه شرقی تأسیس شد.این امپراتوری به یکی از مهم‌ترین امپراتوری‌های آسیای جنوب شرقی تحت حکومت هیام ووروک و نخست‌وزیر او گجاه مدا در قرن چهاردهم تبدیل شد.این کشور به اوج قدرت خود رسید و نفوذ خود را از اندونزی امروزی به بخش هایی از شبه جزیره مالایا، بورنئو، سوماترا و فراتر از آن گسترش داد.ماجاپاهیت به دلیل تسلط دریایی، شبکه‌های تجاری، و آمیختگی فرهنگی غنی، که با تأثیرات هندو-بودایی، هنر و معماری پیچیده مشخص می‌شود، مشهور است.اختلافات داخلی، بحران های جانشینی و فشارهای خارجی آغازگر افول امپراتوری در قرن پانزدهم بود.با شروع به صعود قدرت های اسلامی منطقه ای، به ویژه سلطان نشین مالاکا، نفوذ ماجاپهیت شروع به کاهش کرد.کنترل ارضی امپراتوری کاهش یافت و عمدتاً به جاوه شرقی محدود شد و چندین منطقه اعلام استقلال کردند یا وفاداری خود را تغییر دادند.