تحت سلطنت پادشاه سوریگنا ونگسا (1637-1694)، لان زانگ یک دوره پنجاه و هفت ساله صلح و بازسازی را تجربه کرد.^[45] در طول دوره لان زانگ سانگا در اوج قدرت بود و راهبان و راهبه‌ها را برای مطالعه مذهبی از سراسر آسیای جنوب شرقی جذب می‌کرد.ادبیات، هنر، موسیقی، رقص درباری احیا کردند.پادشاه سوریگنا ونگسا بسیاری از قوانین لان زانگ را اصلاح کرد و دادگاه های قضایی تأسیس کرد.او همچنین مجموعه ای از معاهدات را منعقد کرد که هم قراردادهای تجاری و هم مرزهای بین پادشاهی های اطراف را تعیین کرد.^[46]در سال 1641، گریت ون ویستوف با شرکت هند شرقی هلند با لان زانگ تماس های تجاری رسمی برقرار کرد.ون وویستوف گزارش‌های مفصل اروپایی از کالاهای تجاری به یادگار گذاشت و روابط شرکت را با لان زانگ از طریق لانگ‌وک و مکونگ برقرار کرد.^[46]هنگامی که سوریگنا ونگسا در سال 1694 درگذشت، دو نوه جوان (شاهزاده کینگ کیتسارات و شاهزاده اینتاسوم) و دو دختر (شاهزاده کومار و پرنسس سومانگالا) را با ادعای تاج و تخت باقی گذاشت.در جایی که برادرزاده شاه، شاهزاده سای اونگ هوئه ظهور کرد، اختلافی برای جانشینی رخ داد.نوه‌های سوریگنا ونگسا به سیپسانگ پانا و پرنسس سومانگالا به چامپاساک فرار کردند.در سال 1705، شاهزاده Kingkitsarat نیروی کمی را از عمویش در Sipsong Panna گرفت و به سمت Luang Prabang حرکت کرد.برادر Sai Ong Hue، فرماندار Luang Prabang، فرار کرد و Kingkitsarat به عنوان یک پادشاه رقیب در Luang Prabang تاجگذاری کرد.در سال 1707 لان زانگ تقسیم شد و پادشاهی های لوانگ پرابانگ و وینتیان ظهور کردند.