شورش‌های سامری (حدود ۴۸۴–۵۷۳ پس از میلاد) مجموعه‌ای از قیام‌ها در استان Palaestina Prima بود که در آن سامری‌ها علیه امپراتوری روم شرقی شورش کردند.این شورش ها به خشونت قابل توجه و کاهش شدید جمعیت سامری منجر شد و جمعیت شناسی منطقه را تغییر داد.پس از جنگ‌های یهود و روم، یهودیان عمدتاً در یهودیه غایب بودند و سامریان و مسیحیان بیزانسی این خلاء را پر کردند.جامعه سامری دوران طلایی را تجربه کرد، به ویژه در زمان بابا ربا (حدود 288–362 پس از میلاد)، که جامعه سامری را اصلاح و تقویت کرد.با این حال، این دوره زمانی پایان یافت که نیروهای بیزانسی بابا رابا را دستگیر کردند.^[131]قیام جاستا (484)آزار و شکنجه امپراطور زنون از سامری ها در نئاپولیس جرقه اولین شورش بزرگ را برانگیخت.سامریان به رهبری جوستا با کشتن مسیحیان و تخریب کلیسایی در نئاپولیس تلافی کردند.این شورش توسط نیروهای بیزانسی سرکوب شد و زنون کلیسایی را در کوه گریزیم بنا کرد و احساسات سامری را تشدید کرد.^[132]ناآرامی سامری (495)شورش دیگری در سال 495 در زمان امپراتور آناستاسیوس اول رخ داد، جایی که سامریان برای مدت کوتاهی کوه گریزیم را دوباره اشغال کردند اما دوباره توسط مقامات بیزانس سرکوب شدند.^[132]شورش بن صبار (529–531)خشن ترین شورش توسط جولیانوس بن سابار در پاسخ به محدودیت های اعمال شده توسط قوانین بیزانس رهبری شد.لشکرکشی ضد مسیحی بن صبار با مقاومت شدید اعراب بیزانس و غسانی مواجه شد که منجر به شکست و اعدام وی شد.این شورش جمعیت و حضور سامری ها در منطقه را به میزان قابل توجهی کاهش داد.^[132]شورش سامری (556)شورش مشترک سامریان و یهودیان در سال 556 سرکوب شد و عواقب شدیدی برای شورشیان به همراه داشت.^[132]شورش (572)شورش دیگری در 572/573 (یا 578) در زمان سلطنت امپراتور بیزانس جاستین دوم رخ داد که منجر به محدودیت های بیشتر برای سامریان شد.^[132]عواقبشورش ها جمعیت سامری ها را به شدت کاهش داد که در دوران اسلامی بیشتر کاهش یافت.سامریان با تبعیض و آزار و شکنجه مواجه شدند و تعداد آنها به دلیل تغییر دین و فشارهای اقتصادی همچنان رو به کاهش بود.^[133] این شورش ها تغییر قابل توجهی در چشم انداز مذهبی و جمعیتی منطقه نشان داد، با کاهش نفوذ و تعداد جامعه سامری به شدت، و راه را برای تسلط سایر گروه های مذهبی هموار کرد.