فتح شام توسط اعراب در سال 635 میلادی به دست عمر بن الخطاب به تغییرات جمعیتی قابل توجهی انجامید.این منطقه که به بلاد الشام تغییر نام داد، شاهد کاهش جمعیت از حدود 1 میلیون نفر در دوران روم و بیزانس به حدود 300000 نفر در اوایل دوره عثمانی بود.این تغییر جمعیتی ناشی از ترکیبی از عوامل، از جمله فرار جمعیت های غیر مسلمان، مهاجرت مسلمانان، گرایش های محلی، و روند تدریجی اسلامی شدن بود.^[138]پس از فتح، قبایل عرب در این منطقه ساکن شدند و به گسترش اسلام کمک کردند.جمعیت مسلمانان به طور پیوسته افزایش یافت و از نظر سیاسی و اجتماعی مسلط شد.^[139] بسیاری از مسیحیان و سامریان از طبقه بالای بیزانس به شمال سوریه، قبرس و مناطق دیگر مهاجرت کردند که منجر به خالی شدن شهرهای ساحلی از جمعیت شد.این شهرها مانند عسقلان، عکا، ارسف و غزه توسط مسلمانان اسکان داده شدند و به مراکز مهم مسلمانان تبدیل شدند.^[140] منطقه سامره نیز به دلیل تغییر دین و هجوم مسلمانان، اسلامی شدن را تجربه کرد.^[138] دو منطقه نظامی - جند فلسطین و جند العردون - در فلسطین تأسیس شد.ممنوعیت بیزانس برای یهودیان ساکن در اورشلیم پایان یافت.وضعیت جمعیتی تحت حکومت عباسیان، به ویژه پس از زلزله سال 749، تکامل بیشتری یافت.این دوره شاهد مهاجرت فزاینده یهودیان، مسیحیان و سامری ها به جوامع دیاسپورا بود، در حالی که کسانی که باقی ماندند اغلب به اسلام گرویدند.جمعیت سامری به ویژه با چالش های شدیدی مانند خشکسالی، زلزله، آزار مذهبی و مالیات های سنگین مواجه بودند که منجر به کاهش چشمگیر و گرویدن به اسلام شد.^[139]در سرتاسر این تغییرات، تغییر دین اجباری رایج نبود و تأثیر مالیات جزیه بر تغییر دین به وضوح مشهود نیست.در دوره جنگ های صلیبی، جمعیت مسلمانان، اگرچه در حال افزایش بود، هنوز در یک منطقه عمدتاً مسیحی در اقلیت بودند.^[139]