دوره حدود 1026 قبل از میلاد در بابل با آشفتگی قابل توجه و چندپارگی سیاسی مشخص شد.سلسله بابلی Nabu-shum-libur توسط هجوم آرامیان سرنگون شد و منجر به هرج و مرج در قلب بابل از جمله پایتخت آن شد.این دوره از هرج و مرج بیش از دو دهه به طول انجامید که طی آن بابل بدون حاکم بود.به طور همزمان، در جنوب بین النهرین، که با منطقه سلسله سیلند قدیم مطابقت داشت، یک دولت جداگانه تحت سلسله پنجم (1025-1004 قبل از میلاد) پدید آمد.این سلسله به رهبری سیمبار شیپاک، رهبر یک طایفه کاسی، مستقل از قدرت مرکزی بابل عمل می کرد.بی نظمی در بابل فرصتی برای مداخله آشوری ها فراهم کرد.آشورنیراری چهارم (1019-1013 ق.م)، فرمانروای آشوری، از این فرصت استفاده کرد و در سال 1018 ق.م به بابل حمله کرد و شهر آتلیلا و برخی از مناطق جنوب مرکزی بین النهرین را تصرف کرد.پس از سلسله پنجم، یک سلسله کاسی دیگر (سلسله ششم؛ 1003–984 پ.با این حال، این احیاء کوتاه مدت بود، زیرا ایلامی ها، تحت فرمانروایی پادشاه Mar-biti-apla-usur، این سلسله را سرنگون کردند تا سلسله هفتم (984-977 قبل از میلاد) را تأسیس کنند.این سلسله نیز نتوانست خود را حفظ کند و قربانی تهاجمات بیشتر آرامیان شد.حاکمیت بابل توسط Nabû-mukin-apli در سال 977 قبل از میلاد دوباره برقرار شد و منجر به تشکیل سلسله هشتم شد.سلسله نهم با Ninurta-kudurri-usur II آغاز شد که در سال 941 قبل از میلاد بر تخت سلطنت نشست.در این دوران، بابل با مناطق وسیعی که تحت کنترل جمعیت های آرامی و سوتی بود، نسبتاً ضعیف باقی ماند.فرمانروایان بابلی در این دوره اغلب خود را تحت تأثیر یا در تضاد با قدرت های منطقه ای مسلط تر آشور و عیلام می دیدند که هر دو بخش هایی از قلمرو بابل را ضمیمه کرده بودند.