شورش عراق در سال 1920 در تابستان در بغداد آغاز شد که با تظاهرات گسترده علیه حکومت بریتانیا مشخص شد.کاتالیزور فوری این اعتراضات، وضع قوانین جدید مالکیت زمین و مالیات دفن در نجف توسط انگلیسی ها بود.این شورش به سرعت شتاب گرفت زیرا به مناطق عمدتاً قبیله ای شیعه در امتداد فرات میانی و سفلی گسترش یافت.یکی از رهبران اصلی شیعیان در این شورش شیخ مهدی الخالسی بود.^[56]شایان ذکر است که این شورش شاهد همکاری میان جوامع مذهبی سنی و شیعه، گروه های قبیله ای، توده های شهری و بسیاری از افسران عراقی بود که در سوریه بودند.^[57] اهداف اولیه انقلاب دستیابی به استقلال از سلطه بریتانیا و ایجاد حکومت عربی بود.^[57] در حالی که شورش در ابتدا تا حدودی پیشرفت کرد، در پایان اکتبر 1920، بریتانیا تا حد زیادی آن را سرکوب کرد، اگرچه عناصر قیام به طور پراکنده تا سال 1922 ادامه یافت.علاوه بر قیام های جنوب، دهه 1920 در عراق نیز با شورش در مناطق شمالی، به ویژه کردها، مشخص شد.این شورش ها ناشی از آرزوهای کردها برای استقلال بود.یکی از رهبران برجسته کرد، شیخ محمود برزنجی بود که در این دوره نقش بسزایی در مبارزات کردها داشت.این شورش‌ها بر چالش‌های پیش روی دولت جدید عراق در مدیریت گروه‌های قومی و فرقه‌ای مختلف در داخل مرزهای خود تأکید کرد.