انقلاب 17 ژوئیه، رویدادی محوری در تاریخ عراق، در 17 ژوئیه 1968 رخ داد. این کودتای بدون خونریزی توسط احمد حسن البکر، عبدالرزاق النایف، و عبدالرحمن الداود سازماندهی شد.این امر منجر به سرنگونی رئیس جمهور عبدالرحمن عارف و نخست وزیر طاهر یحیی شد و راه را برای به دست گرفتن قدرت حزب سوسیالیست عرب بعث شاخه منطقه ای عراق هموار کرد.از چهره‌های کلیدی حزب بعث در کودتا و پاکسازی‌های سیاسی متعاقب آن می‌توان به حردان التکریتی، صالح مهدی عمش و صدام حسین اشاره کرد که بعدها رئیس‌جمهور عراق شد.این کودتا عمدتاً نخست وزیر یحیی را هدف قرار داد، ناصری که از بحران سیاسی پس از جنگ شش روزه ژوئن 1967 بهره برده بود.یحیی برای ملی شدن شرکت نفت عراق (IPC) که متعلق به غرب است، تلاش کرده بود تا از نفت عراق به عنوان اهرمی علیه اسرائیل استفاده کند.با این حال، ملی شدن کامل IPC تنها در سال 1972 در رژیم بعث محقق شد.پس از کودتا، دولت جدید بعث عراق بر تحکیم قدرت خود متمرکز شد.این سازمان مداخله آمریکا و اسرائیل را محکوم کرد، 14 نفر از جمله 9 یهودی عراقی را به اتهام جاسوسی دروغین اعدام کرد و به دنبال پاکسازی مخالفان سیاسی شد.رژیم همچنین به دنبال تقویت روابط سنتی عراق با اتحاد جماهیر شوروی بود.حزب بعث از انقلاب 17 ژوئیه تا سال 2003 که با تهاجم نیروهای آمریکایی و بریتانیایی سرنگون شد، حکومت خود را حفظ کرد.ضروری است که انقلاب 17 ژوئیه را از انقلاب 14 ژوئیه 1958 که به سلسله هاشمی پایان داد و جمهوری عراق را تأسیس کرد و انقلاب رمضان 8 فوریه 1963 که برای اولین بار حزب بعث عراق را به عنوان بخشی به قدرت رساند، متمایز کرد. یک دولت ائتلافی کوتاه مدت