مهاجرت‌های اولیه انسان در جنوب و شرق آسیا احتمالاً شامل مسیرهایی از طریق ایران بود، منطقه‌ای با جغرافیای متنوع و منابع مناسب برای انسان‌های اولیه.آثار سنگی از نهشته‌های شن در کنار چندین رودخانه از جمله کشفرود، ماشکید، لادیز، سفیدرود، مهاباد و غیره نشان از حضور جمعیت‌های اولیه دارد.مکان‌های اصلی سکونت انسان اولیه در ایران عبارتند از کاشفرود در خراسان، ماشکید و لادیز در سیستان، شیواتو در کردستان، غار گنج پر و دربند در گیلان، خالصه در زنجان، تپه گاکیا در نزدیکی کرمانشاه، ^[1] و پال باریک در ایلام، قدمت آن به یک میلیون سال پیش تا 200000 سال پیش.ابزارهای سنگی موسترین مرتبط با نئاندرتال ها در سرتاسر ایران، به ویژه در منطقه زاگرس و ایران مرکزی در مکان هایی مانند کوبه، کلدار، بیستون، قلعه بوزی، تمتم، ورواسی یافت شده است.یک کشف قابل توجه شعاع نئاندرتال ها در سال 1949 توسط سی اس کون در غار بیستون بود.^[2]شواهد پارینه سنگی فوقانی و اپی پالئولتیک عمدتاً از ناحیه زاگرس به دست می‌آیند، با محوطه‌هایی در کرمانشاه و خرم‌آباد مانند غار یافته.در سال 2018، دندان کودک نئاندرتال در کرمانشاه در کنار ابزارهای پارینه سنگی میانی پیدا شد.^[3] دوره اپی پالئولیتیک، که در حدود سال.18000 تا 11000 قبل از میلاد شکارچیانی را دید که در غارهای کوه های زاگرس با تنوع فزاینده ای از گیاهان و جانوران شکار و جمع آوری شده از جمله مهره داران کوچکتر، پسته، میوه های وحشی، حلزون ها و آبزیان کوچک زندگی می کردند.