پادشاهی مجارستان در اروپای مرکزی زمانی به وجود آمد که استفان اول، شاهزاده اعظم مجارستان، در سال 1000 یا 1001 تاجگذاری کرد. او قدرت مرکزی را تقویت کرد و رعایای خود را مجبور به پذیرش مسیحیت کرد.اگرچه همه منابع مکتوب فقط بر نقش شوالیه‌ها و روحانیون آلمانی و ایتالیایی در این فرآیند تأکید می‌کنند، اما بخش قابل توجهی از واژگان مجارستانی برای کشاورزی، مذهب و امور دولتی از زبان‌های اسلاوی گرفته شده است.جنگ های داخلی و قیام های بت پرستان، همراه با تلاش های امپراتوران روم مقدس برای گسترش اقتدار خود بر مجارستان، سلطنت جدید را به خطر انداخت.سلطنت در طول سلطنت لادیسلاو اول (1077-1095) و کلومن (1095-1116) تثبیت شد.این حاکمان کرواسی و دالماسیا را با حمایت بخشی از مردم محلی اشغال کردند.هر دو قلمرو موقعیت خودمختار خود را حفظ کردند.جانشینان لادیسلاو و کولومان - به ویژه بلا دوم (1131-1141)، بلا سوم (1176-1196)، اندرو دوم (1205-1235)، و بلا چهارم (1235-1270) - به این سیاست گسترش به سمت شبه جزیره بالکان ادامه دادند. و سرزمین های شرق کوه های کارپات، پادشاهی خود را به یکی از قدرت های بزرگ اروپای قرون وسطی تبدیل کردند.مجارستان که سرشار از زمین‌های غیرقابل کشت، ذخایر نقره، طلا و نمک بود، به مقصد ترجیحی استعمارگران آلمانی، ایتالیایی و فرانسوی تبدیل شد.این مهاجران بیشتر دهقانانی بودند که در روستاها سکنی گزیدند، اما برخی از آنها پیشه وران و بازرگان بودند که اکثر شهرهای پادشاهی را تأسیس کردند.ورود آنها نقش کلیدی در شکل گیری سبک زندگی شهری، عادات و فرهنگ در مجارستان قرون وسطی ایفا کرد.موقعیت پادشاهی در تقاطع راه های تجارت بین المللی باعث همزیستی چندین فرهنگ شد.ساختمان‌های رومی، گوتیک، و رنسانس و آثار ادبی که به زبان لاتین نوشته شده‌اند، ویژگی‌های فرهنگ عمدتاً کاتولیک رومی را ثابت می‌کنند.اما جوامع ارتدکس و حتی اقلیت های قومی غیر مسیحی نیز وجود داشتند.لاتین زبان قانون‌گذاری، اداری و قضایی بود، اما «تکثرگرایی زبانی» به بقای بسیاری از زبان‌ها، از جمله تنوع زیادی از لهجه‌های اسلاوی کمک کرد.