در طول کنگره 1815 وین، 39 ایالت سابق کنفدراسیون راین به کنفدراسیون آلمان ملحق شدند، توافقی سست برای دفاع متقابل.این کنگره توسط کنگره وین در سال 1815 به عنوان جایگزینی برای امپراتوری مقدس روم سابق، که در سال 1806 منحل شده بود، ایجاد شد. تلاش ها برای یکپارچگی اقتصادی و هماهنگی گمرکی توسط سیاست های سرکوبگرانه ضد ملی ناکام ماند.بریتانیای کبیر اتحادیه را تأیید کرد، زیرا متقاعد شده بود که یک نهاد باثبات و صلح آمیز در اروپای مرکزی می تواند از اقدامات تهاجمی فرانسه یا روسیه جلوگیری کند.اما اکثر مورخان به این نتیجه رسیدند که کنفدراسیون ضعیف و ناکارآمد و مانعی بر سر راه ناسیونالیسم آلمانی است.این اتحادیه با ایجاد Zollverein در سال 1834، انقلاب های 1848، رقابت بین پروس و اتریش تضعیف شد و سرانجام در پی جنگ اتریش و پروس در سال 1866 منحل شد و در همان زمان توسط کنفدراسیون آلمان شمالی جایگزین شد. سالکنفدراسیون تنها یک ارگان داشت، کنوانسیون فدرال (همچنین مجمع فدرال یا رژیم کنفدراسیون).این کنوانسیون متشکل از نمایندگان کشورهای عضو بود.مهم ترین مسائل باید به اتفاق آرا تصمیم گیری می شد.ریاست کنوانسیون را نماینده اتریش بر عهده داشت.این یک امر رسمی بود، با این حال، کنفدراسیون رئیس دولت نداشت، زیرا یک ایالت نبود.کنفدراسیون، از یک سو، یک اتحاد قوی بین کشورهای عضوش بود، زیرا قوانین فدرال بر قوانین ایالتی برتری داشت (تصمیمات کنوانسیون فدرال برای کشورهای عضو الزام آور بود).بعلاوه، کنفدراسیون برای ابد تأسیس شده بود و انحلال (از نظر قانونی) غیرممکن بود، هیچ کشور عضوی قادر به ترک آن نبود و هیچ عضو جدیدی نمی توانست بدون رضایت جهانی در کنوانسیون فدرال بپیوندد.از سوی دیگر، کنفدراسیون توسط ساختار خود و کشورهای عضو تضعیف شد، تا حدی به این دلیل که اکثر تصمیمات مهم در کنوانسیون فدرال مستلزم اتفاق آرا بود و هدف کنفدراسیون فقط به مسائل امنیتی محدود می شد.علاوه بر آن، عملکرد کنفدراسیون به همکاری دو کشور عضو پرجمعیت، اتریش و پروس که در واقعیت اغلب در مخالفت بودند، بستگی داشت.