انحلال امپراتوری مقدس روم عملاً در 6 اوت 1806 رخ داد، زمانی که آخرین امپراتور روم مقدس، فرانسیس دوم از خاندان هابسبورگ-لورن، از عنوان خود کناره گیری کرد و همه ایالت ها و مقامات امپراتوری را از سوگندها و تعهدات خود در قبال امپراتوری آزاد کرد. .از قرون وسطی، امپراتوری مقدس روم توسط اروپاییان غربی به عنوان ادامه مشروع امپراتوری روم باستان به رسمیت شناخته شده بود، زیرا امپراتوران آن توسط پاپ به عنوان امپراتور روم معرفی شده بودند.از طریق این میراث رومی، امپراتورهای روم مقدس ادعا می کردند که پادشاهانی جهانی هستند که حوزه قضایی آنها فراتر از مرزهای رسمی امپراتوری آنها به تمام اروپای مسیحی و فراتر از آن گسترش می یابد.افول امپراتوری مقدس روم فرآیندی طولانی و طولانی بود که قرن ها به طول انجامید.تشکیل اولین دولت‌های سرزمینی مستقل مدرن در قرن‌های 16 و 17، که این ایده را به همراه داشت که صلاحیت با قلمرو واقعی حاکم است، ماهیت جهانی امپراتوری مقدس روم را تهدید کرد.امپراتوری مقدس روم سرانجام در طول و پس از درگیری خود در جنگ های انقلابی فرانسه و جنگ های ناپلئونی افول نهایی خود را آغاز کرد.اگرچه امپراتوری در ابتدا به خوبی از خود دفاع کرد، جنگ با فرانسه و ناپلئون فاجعه بار بود.در سال 1804، ناپلئون خود را به عنوان امپراتور فرانسه معرفی کرد، که فرانسیس دوم با اعلام خود به عنوان امپراتور اتریش، علاوه بر اینکه قبلاً امپراتور روم مقدس بود، تلاشی برای حفظ برابری بین فرانسه و اتریش و در عین حال نشان دادن اینکه عنوان روم مقدس از هر دوی آنها پیشی گرفت.شکست اتریش در نبرد آسترلیتز در دسامبر 1805 و جدایی تعداد زیادی از دست نشاندگان آلمانی فرانسیس دوم در ژوئیه 1806 برای تشکیل کنفدراسیون راین، یک کشور اقماری فرانسوی، عملاً به معنای پایان امپراتوری مقدس روم بود.کناره گیری از سلطنت در اوت 1806، همراه با انحلال کل سلسله مراتب امپراتوری و نهادهای آن، برای جلوگیری از احتمال اعلام ناپلئون به عنوان امپراتور روم مقدس، امری که فرانسیس دوم را به رعیت ناپلئون کاهش می داد، ضروری تلقی می شد.واکنش ها به انحلال امپراتوری از بی تفاوتی تا ناامیدی متغیر بود.مردم وین، پایتخت سلطنت هابسبورگ، از از دست دادن امپراتوری وحشت داشتند.بسیاری از سوژه های سابق فرانسیس دوم قانونی بودن اقدامات او را زیر سوال بردند.اگرچه موافقت شد که کناره گیری او کاملاً قانونی باشد، انحلال امپراتوری و آزادی همه دست نشاندگان آن فراتر از اختیارات امپراتور تلقی می شد.به این ترتیب، بسیاری از شاهزادگان و رعایای امپراتوری از پذیرش ناپدید شدن امپراتوری امتناع کردند، و برخی از مردم عادی تا آنجا پیش رفتند که معتقد بودند خبر انحلال آن توطئه مقامات محلی آنها بود.در آلمان، انحلال به طور گسترده ای با سقوط باستانی و نیمه افسانه ای تروا مقایسه شد و برخی پایان آنچه را که امپراتوری روم می دانستند با آخرالزمان و آخرالزمان مرتبط کردند.