از زمانی که بریتانیا کنترل آفریقای جنوبی را از هلند در جنگ‌های ناپلئونی به دست گرفت، با مهاجران هلندی که دورتر بودند، برخورد کرد و دو جمهوری برای خود ایجاد کردند.دیدگاه امپراتوری بریتانیا خواستار کنترل بر کشورهای جدید و "بوئرها" هلندی زبان (یا "آفریقایی ها") بود. واکنش بوئرها به فشار بریتانیا اعلام جنگ در 20 اکتبر 1899 بود. 410000 بوئر بسیار بیشتر بودند، اما به طرز شگفت انگیزی. آنها جنگ چریکی موفقیت آمیزی را به راه انداختند که نبردی دشوار را برای انگلیسی ها به ارمغان آورد. بوئرها محصور در خشکی بودند و به کمک های خارجی دسترسی نداشتند. سنگینی تعداد، تجهیزات برتر و تاکتیک های اغلب وحشیانه در نهایت باعث پیروزی بریتانیا شد. چریک ها، انگلیسی ها زنان و کودکان خود را به اردوگاه های کار اجباری جمع کردند، جایی که بسیاری از آنها بر اثر بیماری جان خود را از دست دادند. خشم جهانی بر اردوگاه ها متمرکز شد، به رهبری جناح بزرگی از حزب لیبرال در بریتانیا. با این حال، ایالات متحده حمایت خود را کرد. جمهوری های بوئر در سال 1910 به اتحادیه آفریقای جنوبی ادغام شدند؛ این کشور دارای خودمختاری داخلی بود اما سیاست خارجی آن توسط لندن کنترل می شد و بخشی جدایی ناپذیر از امپراتوری بریتانیا بود.