کانال های باستانی اتصال نیل به دریای سرخ برای سهولت در سفر ساخته شده اند.یکی از این کانال‌ها، که احتمالاً در زمان سلطنت Senusret II یا Ramsesses II ساخته شده است، بعداً در یک کانال گسترده‌تر تحت Necho II (610-595 قبل از میلاد) ادغام شد.با این حال، تنها کانال باستانی کاملاً عملیاتی توسط داریوش اول (522–486 پ.م.) تکمیل شد.^[104]ناپلئون بناپارت که در سال 1804 امپراتور فرانسه شد، در ابتدا به فکر ساخت کانالی برای اتصال دریای مدیترانه به دریای سرخ بود.با این حال، این طرح به دلیل این باور اشتباه که چنین کانالی نیاز به قفل های پرهزینه و زمان بر دارد، کنار گذاشته شد.در قرن نوزدهم، فردیناند دلسپس امتیازی را از سعید پاشا، خدیو مصر و سودان، در سال‌های 1854 و 1856 دریافت کرد. این امتیاز برای ایجاد شرکتی برای ساخت و راه‌اندازی کانالی بود که به روی همه کشورها برای سال 99 باز بود. سال ها پس از افتتاحدلسپس از روابط دوستانه خود با سعید استفاده کرد که در دوران دیپلمات فرانسوی او در دهه 1830 برقرار شد.سپس De Lesseps کمیسیون بین المللی سوراخ کردن تنگه سوئز را متشکل از 13 متخصص از هفت کشور سازماندهی کرد تا امکان سنجی و مسیر بهینه برای کانال را ارزیابی کند.کمیسیون، با موافقت با برنامه های لینانت دو بلفوند، گزارش مفصلی را در دسامبر 1856 ارائه کرد که منجر به تأسیس شرکت کانال سوئز در 15 دسامبر 1858 شد ^{[. 105]}ساخت و ساز در نزدیکی پورت سعید در 25 آوریل 1859 آغاز شد و تقریباً ده سال طول کشید.این پروژه در ابتدا تا سال 1864 از کار اجباری (corvée) استفاده می‌کرد ^{[. 106]} تخمین زده می‌شود که بیش از 1.5 میلیون نفر در ساخت و ساز شرکت داشتند و ده‌ها هزار نفر به بیماری‌هایی مانند وبا تسلیم شدند.^[107] کانال سوئز به طور رسمی تحت کنترل فرانسه در نوامبر 1869 افتتاح شد که نشان دهنده پیشرفت قابل توجهی در تجارت دریایی و کشتیرانی بود.