دوره میانی دوم در مصر باستان، از 1700 تا 1550 قبل از میلاد، ^[51] زمان پراکندگی و آشفتگی سیاسی بود که با افول قدرت مرکزی و ظهور سلسله های مختلف مشخص شد.این دوره با مرگ ملکه سوبکنفرو در حدود سال 1802 قبل از میلاد و ظهور سلسله های سیزدهم تا هفدهم پایان یافت.^[52] سلسله سیزدهم، که با شاه سوبخوتپ اول شروع شد، برای حفظ کنترل بر مصر تلاش کرد، با جانشینی سریع حاکمان مواجه شد و در نهایت سقوط کرد، که منجر به ظهور سلسله های چهاردهم و پانزدهم شد.سلسله چهاردهم، همزمان با اواخر سلسله سیزدهم، در دلتای نیل مستقر بود و دارای یک سری فرمانروای کوتاه مدت بود که با تسلط هیکسوس ها به پایان رسید.هیکسوس ها، احتمالاً مهاجران یا مهاجمان فلسطینی، سلسله پانزدهم را تأسیس کردند که از آواریس حکومت می کردند و با سلسله شانزدهم محلی در تبس همزیستی داشتند.^[53] سلسله ابیدوس (حدود 1640 تا 1620 پیش از میلاد) ^[54] ممکن است یک سلسله محلی کوتاه مدت بوده باشد که در طول دوره متوسط ​​دوم در مصر باستان بر بخشی از مصر علیا حکومت می کرد و معاصر سلسله های 15 و 16 بود.سلسله ابیدوس نسبتاً کوچک باقی ماند و فقط بر ابیدوس یا تینیس حکومت کرد.^[54]سلسله شانزدهم، که توسط افریقانوس و یوسبیوس به گونه‌ای متفاوت توصیف شد، با فشار نظامی مداوم از سوی سلسله پانزدهم مواجه شد که منجر به سقوط نهایی آن در حدود سال 1580 قبل از میلاد شد.^[55] سلسله هفدهم، که توسط تبانی ها تشکیل شد، در ابتدا صلح را با سلسله پانزدهم حفظ کرد، اما در نهایت درگیر جنگ هایی با هیکسوس ها شد، که در سلطنت Seqenenre و Kamose، که علیه هیکسوس ها می جنگیدند، به اوج خود رسید.^[56]پایان دوره میانی دوم با ظهور سلسله هجدهم به رهبری احمدوس اول مشخص شد، که هیکسوس ها را بیرون راند و مصر را متحد کرد و منادی آغاز پادشاهی جدید پر رونق بود.^[57] این دوره در تاریخ مصر برای بازتاب بی ثباتی سیاسی، تأثیرات خارجی، و در نهایت اتحاد مجدد و تقویت دولت مصر بسیار مهم است.