سلسله ژو (1046 قبل از میلاد تا تقریباً 256 قبل از میلاد) طولانی‌ترین سلسله در تاریخ چین است، اگرچه قدرت آن به طور پیوسته در طول تقریباً هشت قرن از وجودش کاهش یافته است.در اواخر هزاره دوم پیش از میلاد، سلسله ژو در دره رودخانه وی در استان امروزی شانشی به وجود آمد، جایی که توسط شانگ به عنوان محافظ غربی منصوب شدند.ائتلافی به رهبری فرمانروای ژو، پادشاه وو، شانگ را در نبرد مویه شکست داد.آنها بیشتر دره رود زرد مرکزی و پایینی را تصرف کردند و بستگان و متحدان خود را در پادشاهی های نیمه مستقل در سراسر منطقه مورد حمله قرار دادند.تعدادی از این ایالت ها در نهایت از پادشاهان ژو قدرتمندتر شدند.پادشاهان ژو برای مشروعیت بخشیدن به حکومت خود از مفهوم فرمانروایی بهشت ​​استفاده کردند، مفهومی که تقریباً برای هر سلسله بعدی تأثیرگذار بود.مانند شانگدی، بهشت ​​(تیان) بر همه خدایان دیگر حکومت می کرد و تصمیم می گرفت چه کسی بر چین حکومت کند.اعتقاد بر این بود که فرمانروایی فرمانروایی بهشت ​​را زمانی از دست داد که بلایای طبیعی به تعداد زیاد اتفاق افتاد، و در واقع زمانی که حاکمیت ظاهراً نگرانی خود را برای مردم از دست داده بود.در پاسخ، خاندان سلطنتی سرنگون می‌شود و خانه‌ای جدید حکومت می‌کند که فرمان بهشت ​​به آن اعطا شده است.ژو دو پایتخت زونژو (نزدیک شیان مدرن) و چنگژو (لوئویانگ) ایجاد کرد و به طور منظم بین آنها رفت و آمد داشتند.اتحاد ژو به تدریج به سمت شرق به شاندونگ، از جنوب شرقی به دره رودخانه Huai و از جنوب به دره رودخانه یانگ تسه گسترش یافت.