امپراتوری خمر در آستانه فروپاشی بود.پس از اینکه چمپا آنگکور را فتح کرد، جایاورمان هفتم ارتشی جمع کرد و پایتخت را پس گرفت.ارتش او سلسله پیروزی های بی سابقه ای را بر چم ها به دست آورد و تا سال 1181 پس از پیروزی در یک نبرد دریایی سرنوشت ساز، جایاورمان امپراتوری را نجات داد و چم ها را بیرون راند.در نتیجه او به سلطنت رسید و به مدت 22 سال دیگر به جنگ با چمپا ادامه داد تا اینکه خمرها در سال 1203 چم ها را شکست دادند و بخش های زیادی از قلمرو آنها را تسخیر کردند.^[41]جایاورمان هفتم به عنوان آخرین پادشاهان بزرگ آنگکور نه تنها به دلیل لشکرکشی موفقیت‌آمیزش علیه چامپا، بلکه به این دلیل که مانند پیشینیان خود یک فرمانروای ظالم نبود.او امپراتوری را متحد کرد و پروژه های ساختمانی قابل توجهی را انجام داد.پایتخت جدید که اکنون آنگکور تام (به روشنی "شهر بزرگ" نامیده می شود) ساخته شد.در مرکز، پادشاه (خود از پیروان بودیسم ماهایانا) بایون را به عنوان معبد دولتی ساخته بود، ^[42] با برج‌هایی که چهره‌های بودیساتوا آوالوکیتشوارا را نشان می‌داد که هر کدام چندین متر ارتفاع داشت و از سنگ تراشیده شده بود.معابد مهم دیگری که در زمان جایاورمان هفتم ساخته شد، تا پروهم برای مادرش، پره خان برای پدرش، بانتی کدی، و نیک پین، و همچنین مخزن سراه سرنگ بودند.شبکه گسترده ای از جاده ها ایجاد شد که همه شهرهای امپراتوری را به هم متصل می کرد، با استراحتگاه هایی که برای مسافران ساخته شده بود و در مجموع 102 بیمارستان در سراسر قلمرو او ایجاد شد.^[41]