جنبش شش نقطه ای که در سال 1966 توسط شیخ مجیب الرحمن از پاکستان شرقی آغاز شد، به دنبال خودمختاری بیشتر برای منطقه بود.^[5] این جنبش، که عمدتاً توسط اتحادیه عوامی رهبری می‌شد، پاسخی به استثمار تصور شده از پاکستان شرقی توسط حاکمان پاکستان غربی بود و به عنوان گامی مهم در جهت استقلال بنگلادش تلقی می‌شود.در فوریه 1966، رهبران اپوزیسیون در شرق پاکستان یک کنفرانس ملی برای بحث در مورد وضعیت سیاسی پس از تاشکند تشکیل دادند.شیخ مجیب الرحمن، نماینده لیگ عوامی، در کنفرانس لاهور شرکت کرد.او شش ماده را در 5 فوریه با هدف گنجاندن آنها در دستور کار کنفرانس پیشنهاد کرد.با این حال، پیشنهاد او رد شد و رحمان به عنوان جدایی طلب شناخته شد.در نتیجه، او کنفرانس را در 6 فوریه تحریم کرد.در اواخر همان ماه، کمیته کاری لیگ عوامی به اتفاق آرا شش امتیاز را پذیرفت.پیشنهاد شش نقطه ای ناشی از تمایل به اعطای خودمختاری بیشتر به پاکستان شرقی بود.با وجود اینکه اکثریت جمعیت پاکستان را تشکیل می دهند و سهم قابل توجهی در درآمد صادراتی آن از طریق محصولاتی مانند جوت دارند، پاکستانی های شرقی از نظر قدرت سیاسی و منافع اقتصادی در داخل پاکستان به حاشیه رانده شده اند.این پیشنهاد از سوی سیاستمداران پاکستان غربی و برخی از سیاستمداران غیر اتحادیه عوامی از شرق پاکستان، از جمله رئیس اتحادیه عوامی تمام پاکستان، نواب زاده نصرالله خان، و همچنین احزابی مانند حزب ملی عوامی، جماعت اسلامی و نیز رد شد. نظام اسلام.علیرغم این مخالفت، جنبش حمایت قابل توجهی در میان اکثریت جمعیت پاکستان شرقی به دست آورد.