ضیاء الرحمن که اغلب از آن به عنوان ضیا یاد می شود، ریاست جمهوری بنگلادش را در دوره ای با چالش های مهم بر عهده گرفت.این کشور با بهره وری پایین، قحطی ویرانگر در سال 1974، رشد اقتصادی کند، فساد گسترده و فضای ناآرام سیاسی پس از ترور شیخ مجیب الرحمن دست و پنجه نرم می کرد.این آشفتگی با ضدکودتاهای نظامی بعدی تشدید شد.علی‌رغم این موانع، ضیا به خاطر مدیریت مؤثر و سیاست‌های عمل‌گرایانه‌اش که باعث بهبود اقتصادی بنگلادش شد، به یاد می‌آید.دوره او با آزادسازی تجارت و تشویق سرمایه گذاری های بخش خصوصی مشخص شد.یک دستاورد قابل توجه آغاز صادرات نیروی انسانی به کشورهای خاورمیانه بود که به طور قابل توجهی باعث افزایش حواله خارجی بنگلادش و متحول کردن اقتصاد روستایی شد.تحت رهبری او، بنگلادش همچنین با سرمایه گذاری از توافقنامه چند الیافی، وارد بخش پوشاک آماده شد.این صنعت اکنون 84 درصد از کل صادرات بنگلادش را به خود اختصاص داده است.علاوه بر این، سهم حقوق گمرکی و مالیات فروش در کل درآمد مالیاتی از 39 درصد در سال 1974 به 64 درصد در سال 1979 افزایش یافت که نشان دهنده افزایش قابل توجه فعالیت های اقتصادی است.^[29] کشاورزی در دوران ریاست جمهوری ضیاء شکوفا شد و تولید در عرض پنج سال دو تا سه برابر شد.قابل ذکر است، در سال 1979، جوت برای اولین بار در تاریخ مستقل بنگلادش سودآور شد.^[30]رهبری ضیا با کودتاهای مرگبار متعدد در ارتش بنگلادش به چالش کشیده شد که او با زور آنها را سرکوب کرد.محاکمه های مخفی طبق قوانین نظامی پس از هر کودتا انجام می شد.با این حال، ثروت او در 30 می 1981، زمانی که توسط پرسنل نظامی در خانه مدار چیتاگونگ ترور شد، تمام شد.ضیا در 2 ژوئن 1981 در داکا مراسم تشییع جنازه ای را با حضور صدها هزار نفر برگزار کرد و آن را به عنوان یکی از بزرگترین تشییع جنازه ها در تاریخ جهان معرفی کرد.میراث او ترکیبی از احیای اقتصادی و بی ثباتی سیاسی است که سهم قابل توجهی در توسعه بنگلادش داشته و دوره تصدی وی با ناآرامی های نظامی خدشه دار شده است.